ନୀରବ ଜହ୍ନ

କାହିଁ ବସିଅଛ ମୌନେ ମୋର ବନ୍ଧୁ

ଶୀତଳ ଜୋଛନା ଢାଳି ।

ଧବଳବର୍ଣ୍ଣର ବସନ ଆଚ୍ଛାଦି

ଖେଳୁଅଛ ଲୁଚକାଳି ॥

ନିସ୍ତବ୍ଧ ରଜନୀ ଆଙ୍କେ ଯେବେ ଖୁନୀ

ଅତ୍ୟାଚାର ଲୁଣ୍ଠନରେ ।

ଜାଣିସେ ପାରେନା ତମସାଚ୍ଛନ୍ନ ରେ

ତୁମେ ଦେଖୁଥାଅ କ୍ରୁରେ ॥

ସଂସାର ଯାତନା ତୁମେ ହିଁ ଶୁଣିଛ

ପ୍ରେମୀର ପ୍ରେମ କାହାଣୀ ।

ସାକ୍ଷ ପ୍ରମାଣରେ ସତ୍ୟବାଦୀ ଗ୍ରନ୍ଥ

କାହିଁକି ରଖିଛ ଟାଣି ॥

ଦୁଃଖୀ ବାଟୋଇ ର ଚଲାପଥ ତୁମେ

କୁସୁମ କଇଁର ସାଥି ।

କୁମାରୀ ମାନଙ୍କ ପୁନେଇ ଆଇନା

ଜ୍ୟୋତିଷର ଗଣ୍ୟ ତିଥି ॥

ଏତେ ସରକାର , ଏତେ ଯେ ବିଚାର

ତୁମ ଛଡ଼ା ସବୁ ବ୍ୟର୍ଥ ।

ସତ୍ୟ ଓ ମିଥ୍ୟାର ନ୍ୟାୟାଧୀଶ ଆହେ

କୁହ ଭୁଲି ଚରିତାର୍ଥ ॥

କବିର ଲେଖନୀ ସ୍ୱପ୍ନେ ନାଚୁଥିଲା

ତୁମକୁ ଜିଣିବ ବୋଲି ।

ବିଜ୍ଞାନ ଦାନବ ଗଢି ପୋତ ନବ

ପାଦ ଥାପି ଲାଣି ଚାଲି ॥

ସ୍ଵାର୍ଥପର ଏହି ସମାଜ କଣ୍ଟକେ

ବିଛାଅ ଯୁକ୍ତିର ସତ୍ତା ।

ରୁଗ୍ଣ କାଠଗଡ଼ା ତୁମ ଅପେକ୍ଷାରେ

ରୁହ ନାହିଁ ନୀରବତା ॥