ସ୍ୱାର୍ଥପର

ଏ ଦୁନିଆ ବୁକୁରେ , ରଙ୍ଗା ଜୀବ ସର୍ବେ

ସ୍ଵସ୍ଵାର୍ଥେ ଦିଅନ୍ତି ଧ୍ୟାନ ।

କାର୍ଯ୍ୟ ହାସଲରେ ବନ୍ଧୁତା ରଖନ୍ତି

ତ୍ୟଜି ମାନ ଅଭିମାନ ॥

ପ୍ରେମ ଇସାରାରେ ମନ ମୋହିଥାନ୍ତି

ଅନ୍ତରରେ ଘୃଣ୍ୟ ରଖି ।

ଉପରେ ଦିଅନ୍ତି ଦେଖାଣିଆ ହସ

ପରେ ଧୋକା ଦିଏ ଆଖି ॥

ବିପଦରେ ଯେବେ ନେହୁରା ହୋଇବ

ସାହାଯ୍ୟ ଟିକିଏ ପାଇଁ ।

ନିରାଶ ମୁଖରେ ଫେରିଯିବ ସିନା

ଉତ୍ତର ପାଇବ ନାହିଁ ॥

ଏଡେ ସ୍ଵାର୍ଥପର ମଣିଷ ଏମାନେ

ପଶୁଠାରୁ ମଧ୍ୟ ହୀନ ।

ନିମକହାରାମି କରନ୍ତି ତୁମକୁ

ସରିଯାଏ ଯେବେ ଦିନ ॥

କେତେ ସୁମଧୁର କଥାରେ ନଚାନ୍ତି

ଦେଖାଇ ବାଙ୍କ ଚାହାଣୀ ।

ସ୍ୱାର୍ଥ ସରିଗଲେ ବାହୁଡି ଯାଆନ୍ତି

ଭୁଲି ବନ୍ଧୁତ୍ଵର କାହାଣୀ ॥

ଆହେ ଭଗବାନ ! କି ଦେଲ ଜୀବନ

ଏମିତିକା ବନ୍ଧୁ ଗଢ଼ି ।

ଜୀବନ ନଈରେ ବିଶ୍ୱାସ ନୌକାକୁ

ଦିଅନ୍ତି ଅଧାରୁ ଛାଡ଼ି ॥