ନଈ

 

ନଦୀରେ ନଦୀରେ ତୁ କେତେ ସୁନ୍ଦର

ସୃଷ୍ଟି ତୁ ଜଗତ ପାଇଁ

ଉଚ୍ଚ ପରବତୁ ଝରି ପଡୁ ଥାଉ

ଟିକିଏ ଗରବ ନାହିଁ ।

ମୋ ବାଟରେ ଯଦି କଣ୍ଟା ଖୁଣ୍ଟା ଆସେ

ଲୁହରେ ଭରେ ମୋ ଆଖି 

କିପରି ତୁହି ରେ ପାରି କରି ଯାଉ

କଣ୍ଟା ଦ୍ରୁମ ଗିରି ଦେଖି ।

ଦୁଃଖରେ ପଡ଼ିଲେ ଭାଙ୍ଗି ପଡି ଯାଏ

ଲାଗେ ମୋତେ ଏକା ପରି

ତୁହି ନିର୍ଝରଣୀ ନିରନ୍ତର ଚାଲୁ

ଏକାନ୍ତେ ସଂଘର୍ଷ କରି ।

ମୋ ମନ ଆବେଗ ବୁଝେନା ଯେ ଭାବ

ସତେ କି ମୁଁ ସ୍ଵାର୍ଥପର

ତୃଷିତ ପରାଣେ ଭରି ଦେଉ ତୁହି

ରାଶି ରାଶି ଜଳ ଧାର ।

ବେନି ଜନଙ୍କର ସମ ଦୁଃଖ ଆସେ

ପ୍ଳାବନେ ସ୍ଵରୂପ ଭିନ୍ନ

ଭସାଇ ଦିଏ ମୁଁ ଗଣ୍ଡ ପ୍ରଦେଶକୁ

ତୁହି ମେଦିନୀର ମନ ।

ସ୍ରୋତସ୍ଵିନୀ ନାମେ ଦୁଇ ସ୍ରୋତେ ଭାସି

ଦିବା ନିଶି କୁଳୁକୁଳୁ 

କେତେ ଯେ ସଭ୍ୟତା ଜନମ ତୋ କୂଳେ

ସନ୍ତାନ ରୂପରେ ପାଳୁ ।

ପ୍ରଦ୍ୟୁଷଣ ମୁକ୍ତ କରି ଏ ଜଗତ

ମିଶି ଯାଉ ସିନ୍ଧୁ ଗର୍ଭେ

ଉପକାରୀ ବନ୍ଧୁ ତୋପରି ନାହିଁ ରେ

ଏତେ ବଡ଼ ଏଇ ଭବେ ।