ନେଇ ଯାଆରେ ମେଘ

ନେଇ ଯାଆରେ ମେଘ  ପ୍ରେମ ପତ୍ର ଖଣ୍ଡେ

ପ୍ରିୟ ମୋ ଅଛନ୍ତି ଦୂରେ

ଅନେକ ଦିବସ ଗଲେ ପରବାସ

ମନ ମୋ ଆକୁଳେ ମରେ ।

ଯୁବତୀ ସୁୁୁଲ୍ଲଭ  ଭରା ଯଉବନ

ଏ ବେଳେ ବିଛେଦ ହୋଇ

କାନ୍ତ ସ୍ମୃତି ସ୍ମରି ପ୍ରାଣ ହୁଏ ଘାରି

ବିଳପନେ ଯାଏ ଶୋଇ ।

ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ତୁହି ଅଟୁ ଗନ୍ତାଘର

ହୃଦୟେ କରୁଣା ଭରା

ଶିତଳ ବର୍ଷଣେ ଶାନ୍ତ କରି ଥାଉ

ମେଦିନୀ ପ୍ରକୃତି ପରା ।

ଅଗାଧ ଭରସା ତୋ ଠାରେ ରଖିଛି

ଆଶା ପତରକୁ ପାରି

ପୀରତି ନିିର୍ଝରେ  ପ୍ରିୟ ନାଚୁ ଥିବେ

ମୋ ପ୍ରେମକୁ ମନେ କରି ।

ଆକାଶର ତଳେ ଭାସୁ ଥିବୁ ତୁହି

ସାଥେ ସୁଗନ୍ଧିତ ଚିଠି

ଉଙ୍କି ମାରୁ ଥିବ ବିଦ୍ୟୁତ ଚପଳା

ଈର୍ଷାନ୍ୱିତ ମନେ ଉଠି ।

ଉତ୍କଣ୍ଠିତ ମନେ  ଲୟ ରଖିଛି ମୁଁ 

ତୋ ଗତିରେ ମୋର ମତି

ଖେଦ ହ୍ରଦେ ମୋତେ  ବୁଡାଇ ନଦେବୁ

ମିନତି କରେ ତୋ କତି ।

ଇନ୍ଦ୍ରର ବାହକ ପୋଛି ଦେଉ ଶୋକ

ଢାଳି ତୋର କୃୃୃପା ବାରି

କାତର ନୟନେ ଅପେକ୍ଷା କରିଛି

ବାର୍ତ୍ତାକୁ କରିବୁ ପାରି ।

ଆରେ ନବଘନ ନହୁଅ ବିଷର୍ଣ୍ଣ

ଜୀମୂତ ବାହନ ପରା 

କୋଟି କୋଟି ପ୍ରାଣେ ଅମୃତ ବରଷି

ସାଜିଛୁ କାଞ୍ଚନ ହୀରା ।

ଅତି ଜରୁରୀ ଏ ସମାଚାର ପତ୍ର

ନକରିବୁ ଅବହେଳା 

ଲହୁ ଲୁହ ଏଠି କଷଣ ଦେଉଛି

ଦୁଃଖ ମୋ ଗଳାର ମାଳା ।

ଉଚ୍ଚ ପରବତେ ଅଟକି ଯିବୁନି

ସମୟ ଯିବରେ ଗଡି

ଅଭିଳାଷ ମୋର ଅପୂୂର୍ଣ୍ଣ ରହିବ

ଅନ୍ତର ଛାଡ଼େରେ ରଡି ।

ଶୁନ୍ୟ ଆକାଶରେ ଝୁୁୁଲେ ନିିିତି ମନ 

ଦୁଃଖ ମୋ ଦରିଆ ପାଣି 

ତୋତେ ଆଶା କରି ପତ୍ରକୁ ଲେଖିଲି

ପଢିବେ ମୋ କାନ୍ତ ମଣି ।