ନାରୀ

କେତେ ଯତ୍ନବାନ କେତେ ସଚେତନ

କନ୍ୟା ଶିଶୁଟିଏ ପାଇଁ,

ପେପର ପୃଷ୍ଠା ଓଲଟାଇ ଦେଲେ

ଜଣା ପଡ଼ିଯାଇ ଥାଇ ।

ଏକେଲା ପାଇଲେ କୁନି କନ୍ୟା ଶିଶୁ

ଶାର୍ଗୁଣା ପରି ଝାମ୍ପନ୍ତି,

ଛିନ୍ନ ଭିନ୍ନ କରି ମାରି ଖାଇ ତାକୁ

ନିଶୁନ୍‍ ଜାଗାରେ ପକାନ୍ତି ।

କେତେ ନିର୍ଯ୍ୟାତନା, ଲାଞ୍ଛନା, ତାଡ଼ନା,

ଅନେକ ପଡ଼ନ୍ତି ବଳି,

ଆଜି ବି ଶୁଭୁଛି ସେ ଆର୍ତ୍ତ ଚିତ୍କାର

ଯୌତୁକ ଜୁଇରେ ଜଳି ।

ସେ ଜନନୀ ଜାୟା ଭଉଣୀ ଦୁହିତା

ସର୍ବଗୁଣେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣା

ସେ ଦୁର୍ଗା କାଳୀ ଭଗବତୀ ସତୀ

ଦେବୀ ମାଆ ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା ।

ଗଣିତ ବିଜ୍ଞାନ ରାଜନେତା ପଦେ

ନାରୀ ଆଜି ଭୂମଣ୍ଡିତା,

ତଥାପି କାହିଁକି ଏ ବର୍ବର ମାନବ

ତାକୁ ହିଁ କରେ ଲୁଣ୍ଠିତା ।

ଦିନ ଦ୍ୱିପହରେ ଲୁଣ୍ଠିତ ଇଜ୍ଜତ

ନିଜ ଶବ ନିଜେ ବୋହି,

ଯାଉଥାଏ ଏକା ପଚାରେନା କେହି

ନିଃସ୍ୱ ଅସହାୟ ହୋଇ ।

ସବୁ କ୍ଷେତ୍ରେ ଆଜି ପାଦ ଥାପି ନାରୀ

ବିସ୍ତାରିଛି ତାର କାୟା,

ଚନ୍ଦ୍ରପୃଷ୍ଠେ ଯାଇ ଆସି ଗଲାଣି ସେ

ସମାଜ ସାଜେ ନିର୍ଦ୍ଦୟା ।

କହି କି ପାରିବ କେଉଁ ଅପରାଧେ

ନାରୀ ହୁଏ ହୀନିମାନ

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ନାରୀ ବନ୍ଦିତା ପୂଜିତା

ଏତ ପୁରାଣର ଗାନ ।