ନାରୀ-ମେଧ

ସଜ-ଫୁଟା ମଲୀ-ଫୁଲ'ଟିଏ,

ମାଗୁ'ଥିଲା-

ଅଂଜୁଳି'ଭରି ଜୋଛନା-

 ଶିଶିର-ଭିଜା

ଜୋଛନା'ରେ ଗାଧୋଇ,....

ସଜଳ-ସିକ୍ତ ଶରୀରେ

ପୂଜି'ଥିଲା--

ଲକ୍ଷେ-ଶିବ....;

ମହମ-କଳେବରା

ଜାଳି'ଥିଲା ଜଳି-ଜଳି-

ଲକ୍ଷେ ଦୀପ....

ତା ଭାବ-ମାନସ'କୁ କଅଁଳେଇ

ଓହ୍ଲାଇ ଆସୁ'ଥିଲେ,

ସହସ୍ର କୁଆଁରୀ-ଜହ୍ନ....

ସ୍ପର୍ଶ-କାତର

     ଲାଜ'କୁଳୀ-

ଅଂଗ-ବଲ୍ଲରୀ'ର-

       ସଂକୁଚିତ ପୃଥିବୀର

       ଅଂଧାରୀ କୋଣରେ,

ଚୁନା-ଚୁନା ସପନ ଓ-

       ତାରା-ଫୁଲ'ମାନେ......

କିଏ ସେ...?

ସ୍ପନ୍ଦନେ-

ଉଷୁମ ଦୀର୍ଘଶ୍ବାସେ-

ସ୍ପର୍ଶ ଆତିଶଯ୍ୟେ....??

କୁଆଁରୀ-ରାତି'ର

ଛାତି'ର ଫୁଲ-ଶେଯେ...

ଭୁରୁ-ଭୁରୁ ସୁରଭିତ-

ମଳୟ' ସୁବାସେ-

ବାତାୟନ ପଥେ...;;

କେଉଁ ପାରିଜାତ ଅବା-

ନୈବେଦ୍ୟ-ସୁଗଂଧେ,

ଅଧିଷ୍ଠିତ ପୂଜା-ବେଦି'ଟିଏ-

ଅରଚନା ପାଇଁ,

କେଉଁ ଦେବତା'ର, ଅବା-

ଯକ୍ଷ-ଦାନବ'ର.....

କି'ବା ନାରୀ-ମେଧ

ଯଜ୍ଞ-ଶାଳେ ବଂଦୀ,

ବଳି'ର ନିମିତ୍ତ,

ଯୁପ-କାଠ ଘେରେ-

ବିଳପେ କରୁଣେ,

ପ୍ରେମ-ହୀନ ପୃଥିବୀ'ରେ......

ସ୍ୱପ୍ନ-ସବୁ-

    ଧୂଆଁ'ର କୁଂଡଳି,

ନୈବେଦ୍ୟ'ରେ-

      ଧର୍ଷଣ' ଦୂର୍ଗଂଧ,

ଫୁଲ-ସବୁ-

   କୀଟ-ଦ୍ରଂଷ୍ଟ ଏଠି,

ଦାନବ'ର-

   ଦୃପ୍ତ-ପଦ-ପାତେ,

   ଏ ମହୀ-ମଂଡଳେ.....