ନାରୀ ଏକ ନିଶବ୍ଦ ସ୍ୱର
ନାରୀ ଏକ ନିଶବ୍ଦ ସ୍ୱର
ମମତାର ମଧୁମତୀ
ମନ ତାର ସପନର ପ୍ରଜାପତି
ଉଡ଼ିବୁଲେ ଚୁଲବୁଲି ନାୟିକାସେ
ହୃଦୟ ମୁକୁଳା ତାର
ସୃଷ୍ଟିର ନିଥର ମରୁରେ
ସେ ଏକ ମରୁଝର
ଆଶା ସ୍ବପ୍ନ ସମ୍ଭାବନା ନେଇ
ସେ ଅରୁଣ ଅଧରୀ
ଏନ୍ତୁଡ଼ିଶାଳ ରୁ ଏରୁଣ୍ଡି ଡେଇଁ
ପ୍ରେମ ପ୍ରଣୟ ଆଶାରେ
ପାଦ ଥାପେ ସପନ ରାଇଜେ
ଆବେଗ ଉଛ୍ଵାସ ନେଇ
ଲେଖିବାକୁ ଜୀବନର
ପ୍ରୀତି ଉପନ୍ୟାସ
ଗଢିଥାଏ ସ୍ୱପ୍ନର ତାଜ
ସମୟ ସୁଅରେ
ଚକ୍ରାନ୍ତର ଚକ୍ରବ୍ୟୁହରେ
ଫସିଯାଏ ଧୀରେ ଧୀରେ
ସ୍ନାୟୁର ସ୍ୱର ହୋଇଯାଏ ସୁପ୍ତ
ଅନ୍ତରେ କାନ୍ଦେ ବାହାରେ ହସେ
କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ଦ୍ୱାହି ଦେଇ
ନିସ୍ତେଜ ମୁହଁରେ
ଉକୁଟାଏ ଶୁଷ୍କ ହସ.
ଏ ଆଖି ଲୁହ ସେ ଆଖିରେ ପୋଛି
ହଜାଏ ନିଜକୁ ସମର୍ପଣ ଭାବ ନେଇ
ତଥାପି ନିଃସଙ୍ଗତା ବେସାହାରା ତୋଳେ
ବୈଶାଖୀ ଖରାର ଦଗ୍ଧ ତାତି ସମ
ଜଳି ଜଳି ହୁଏ ଅଙ୍ଗାର
ସେ ଅଙ୍ଗାରେ ଲେଖେae3
ପାନ୍ଥଶାଳା କାନ୍ଥେ ଲେଖେ
ଅଭୁଲା ସନନ୍ଦ
ନିରବୀଯାଏ ବିରହିଣୀ ସେ
ଵନିଯାଏ ତୁଠ ପଥର
. ଅରୁଣର ଅସ୍ତରାଗ ସମ
ଡୁବିଯାଏ ତା କାମନାର ସୂର୍ଯ୍ୟ
କିଂ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ବିମୁଢ଼ ହୋଇ
ଅପେକ୍ଷାରତ ଜୀବନର ଶେଷ ଧାରକୁ
ବିଭୂପଦେ ଆଶ୍ରପାଇବାକୁ |
