ମୂଖ ମୟୂଖ

ହରସ ସରସ ମୁଖ ମଣ୍ଡଳ

ମନ ମୟୂଖ ଦିଶେ ଚଳ ଚଞ୍ଚଳ

ଆଭା ବିଭା ଶୋଭା ପଙ୍କଜ ଦଳ

ଫଗୁଣ ମହକେ ଦଶଦିଶେ

ଋତୁରାଜ ଚମକେ ପରଶେ 

ଖୁସି ଫୁଲ ବୁଣିଯାଏ ସାରା ଅଞ୍ଚଳ ।

ଉଦାସ ଭାବାବେଶ ମୁଖେ ପଖାଳେ

ଯନ୍ତ୍ରଣା ଜର୍ଜରିତ ଆନନ ମେଳେ

କାନ୍ଦୁରା ଚେହେରା ଦିଶେ ଥମ୍ ଥମ୍

ମୌନାବତୀର ମେଘଢଙ୍କା ସରଗମ୍

ହତଶ୍ରୀ ସାରା ଦିନ ଲାଗେ

ଶୋକ ସାଗରେ ଭଉଁରୀ ଦ୍ଭାଗେ

କଣ୍ଟକ ବେଷ୍ଠିତ ପରିବେଶ ମଧ୍ୟେ ସନ୍ତୁଳେ ।

ନୀରବ ନୀଥର ମୌନୀ ଅବତାର

ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ବସିଥିଲେ ନିଦା ପଥର

ରସ ଶୂନ୍ୟ ଘର ଅଗଣା ବିକଳ

ଶ୍ମଶାନ ପରି ନିଶ୍ଚଳ ନିସ୍ତବ୍ଧ ସକଳ

ନିରାଶାର ଧୂଆଁ ଆସ୍ତରଣ

ପରାସ୍ତ ପଳାତକ ସର୍ବଜନ

ଶୁଷ୍କ ବାତାବରଣ ଅସହ୍ୟ ନିଦାଘ ଗାର ।

ମିଶ୍ରି ବୋଳା ଭାଷା ପଦେ ଅଧେ

କୁହୁକ କୁହାଟ ଲାଗେ ବୋଧେ

ଅବୁଝା ମନକୁ ମିଳେ ତୃପ୍ତିର ବାସନା

ଆପେ ଆପେ ଭଉଁଆସେ ଖୁସିର ତାଡନା

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁର ଛଟା ବର୍ଣ୍ଣାଳୀ

ମନ ପ୍ରଦେଶେ ରସାବଳୀ

ଜୀବନ ଯମୁନାରେ ସୁଖ ତରଙ୍ଗ ସାଧେ ।