ମୁଁ ନୁହେଁ ଗରିବ

ଥକା ମାରିବାକୁ ବସିଯାଇଛି ଏ ମନ, 

ଖରାର ଦାଉରୁ କି ବଞ୍ଚିପାରୁଛି ଏ ଜୀବନ ।

ଖଟିଲେ ଖାଉଛି କାହା ଦୟାରେ ଚଳୁନି,

ଦିନେ ନ ଖଟିଲେ ଚୁଲିକୁ ହାଣ୍ଡି ମୋ ଯାଉନି ।

ଠିଆ ଖରା ହେଉ କି ସେ କୁହୁଡିର ଆସ୍ତରଣ,

ଖଟିଲେ ପାରିବି ମୁଁ କରି ମୋ ପରିବାର ଭରଣ ପୋଷଣ ।

କି ଖରା କି ଶୀତ କି ବାଦଲ ଫଟା ବରଷା,

ଖଟିଲେ ଯାଇ ଭାଗ୍ୟକୁ ଲେଖାହେବ ପଖାଳର କଂସା ।

ମୋ ଦିନସବୁ ଏମିତି ଯାଏ କଟି 

ନାହିଁ ମୋର ତିଳେ ଅଭିମାନ,

ରେ ମଣିଷ!

ମୋ ଠୁ ଅଧିକା ଖୁସିର ପାତ୍ର ହୋଇ

କାହିଁକି ନିନ୍ଦୁଛୁ ଏ ଜୀବନ ।