ମୁଁ କବିତା ଲେଖିବି

ଲେଖିବି କବିତା କେବେ 

ଆକାଶରୁ ଝରିଥିବ ମୁକ୍ତାସମ କାକରର ଟୋପା 

ଆଉ ଦୂରୁ ଦିଶୁଥିବ 

ଚକ୍ ଚକ୍ ହୀରା ମୋତି ବୁନ୍ଦା 

ଶରଦ ଋତୁରେ ସକାଳର ଷୋରିଶ କ୍ଷେତରେ ।

ଲେଖିବି କବିତା କେବେ 

ଆକାଶରେ ମେଘ ଯେବେ ଢାଙ୍କି ଦେବ

ଶ୍ରାବଣର ପୂର୍ଣିମା ଜହ୍ନକୁ

ତାରା ମାନେ ଲୁଚି ଯିବେ ନିଜେ ନିଜେ

କଳା ମେଘ ପଟଳରେ 

ସେ ବଉଦ ଫାଙ୍କରେ 

ଜହ୍ନ ଉଣ୍ଡି ମାରୁଥିବ ବିଜୁଳି ବେଗରେ ।

ଲେଖିବି କବିତା କେବେ 

ଗାଈଆଳ ଟୋକା ଯେବେ ମହୁଲୀ ନିଶାରେ 

ବଂଶୀ ଫୁଙ୍କି ଫୁଙ୍କି 

ଅମାନିଆ ଚ଼ୋରଣୀ ଗାଈଙ୍କୁ 

ଗୋଠ କରୁଥିବ ଗୋଧୂଳି ବେଳାରେ ।

ଲେଖିବି କବିତା କେବେ

ମୋ ପ୍ରିୟର ଛବି ଦିସୁଥିବ 

ଖଦ୍ୟୋତଙ୍କ ମେଳେ ଆକାଶ ବକ୍ଷରେ

ପୂର୍ଣିମାର ଜହ୍ନ ଆଲୁଅରେ

କେବେ ଶୀତ ରାତି କୋହଳା ପାଗରେ

ମେଘ ମଣ୍ଡଳର ଭଉଁରୀ ଭିତରେ ।

ଲେଖିବି କବିତା କେବେ

ଅଦିନିଆଁ ବର୍ଷା ଯେବେ ଧୋଇ ଦେବ

ତାଳୁରୁ ତଳିପା ଯାଏଁ

ମୋ ଦେହର ଝାଳୁଆ ଗନ୍ଧକୁ

ବୋଳିଦେବ ମଖମଲି ଟୋପା ଟୋପା

କସ୍ତୁରୀର ବାସ ହୃଦୟ କନ୍ଦରେ ।

ଲେଖିବି କବିତା କେବେ

ଭୋଦୁଅ ଏକାଦଶୀ ରେ ଗାଁ ଦାଣ୍ଡରେ

କରମ ସାନିଙ୍କ ଓଷାତୁଣି ସଙ୍ଗେ 

ବାଲି ସର ସର ବର୍ଷାରେ ଭିଜି

ସାରା ରାତି କରମା ନାଚିବେ 

ଧାଙ୍ଗଡ଼ା ଧାଙ୍ଗଡ଼ୀ ମାଦଲର ତାଳେ ତାଳେ ।

ଲେଖିବି କବିତା କେବେ

କଣ୍ଠ ଯେବେ ବାସ୍ପରୁଦ୍ଧ ହେଇ ଯିବ 

ଚକ୍ରବାକୀର ବିଚ୍ଛେଦରେ 

ଛଳ ଛଳ ଲୁହରେ ଚକ୍ରବାକର ଆଖିପତା

ବଖାଣିବ ପ୍ରୀତି ପ୍ରତ୍ୟେକ ଠାଣିରେ ।

ଲେଖିବି କବିତା କେବେ

ବାଇଚ଼ଢ଼େଇଟି ବସାବାନ୍ଧି ଦୂର ତାଳବଣେ 

ଯେବେ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିବ 

ଆଗନ୍ତୁକ ତା ସାଥି ର ପଥକୁ

କିଚ଼ିର ମିଚ଼ିର ରୋମାଣ୍ଟିକ ଗୀତ ଗାଇଗାଇ ।

ଲେଖିବି କବିତା କେବେ

ଚୈତ୍ରର ଝାଞ୍ଜି ପବନରେ 

ପତ୍ରଝଡା ଦେଇ ପିଙ୍ଗଳ ପତ୍ର କଅଁଳି 

ନୂଆଁ ସମ୍ଭାବନାର ଅଶୁମାରି ଆଶା 

ଝଟକୁଥିବ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବୃକ୍ଷରେ ।

ଲେଖିବି କବିତା କେବେ 

ବାଟବଣା ହୋଇ ବାଟୋଇ ବିଚ଼ରା

ଯେବେ ୟାକୁ ତାକୁ ଠିକଣା ପଚାରି  

ଥକି ବସି ଥିବ ମୋ ଦରଜା ପାଖରେ

ସଞ୍ଜ ନଇଁ ଆସୁଥିବ ପଶ୍ଚିମ ଆକାଶେ ।

ଲେଖିବି କବିତା କେବେ

ବନିଶୀ କଣ୍ଟାରେ ଥୋପ ଦେଇ 

ମାଛ ଧରାଳିଟି ଛକି ବସିଥିବ

ନାଳ ଖଣ୍ଡି ଘାସ ବୁଦା ପାଖେ 

ଯେବେ ଗେଣ୍ଡାଳିଆ ପକ୍ଷୀ ଉଡ଼ୁଥିବ 

ବିଲ ମାଳ ମହୁଲ ବଣରେ ।

ଲେଖିବି କବିତା କେବେ

ଶନିବାର ସକାଳୁଆ ସ୍କୁଲ ସମୟରେ

ନିଦୁଆ ଆଖିରେ ପାଠୁଆ ପିଲାଟି 

ତରତର ହୋଇ ଖାଲି ପାଦେ ଯେବେ

ଝୁଣ୍ଟିପଡ଼ି ଚ଼ାଲେ ପୁଣି ନହକା ପାଦରେ ।

ଲେଖିବି କବିତା କେବେ

ଉଦାସିଆ ବିରହ ରାତିରେ 

ସମ୍ପର୍କର ବିନିମୟ କଲାବେଳେ 

ଗୋଟି ଗୋଟି ଶବ୍ଦ ମୋ କଳ୍ପନା ରାଇଜେ 

ଗୁନ୍ଥି ହେଉଥିବ ଅଜାଣତେ 

ସାଦା କାଗଜ ବକ୍ଷରେ ।