ମୁଁ କବି ତୁମେ କବିତା

ଲୋକେ କହୁଛନ୍ତି ଲେଖି ଲେଖି ତୁମେ

ହୋଇଗଲ ଗୋଟେ କବି 

ତୁମେ ଜାଣିଛ ତୁମ ବିନା ଏ କବି

ରଶ୍ମି ହୀନ ଏକ ରବି ||

କଲମ ଚାଲେ କେବଳ ତୁମ ନାଆଁରେ

ଲେଖେ ଅନେକ କବିତା 

ତୁମେ ଆସି ମୋର ଜୀବନ ମରୁରେ 

ବୁଣିଲ ପ୍ରେମର ଲତା ||

ବେସାହାରା ଜୀବନ ଜୀଉଁଥିଲି ମୁଁ

ତୁମେ ହେଲ ମୋ ସାହାରା 

କେଉଁ ଶବ୍ଦ ଦେଇ ବର୍ଣ୍ଣିବି ତୁମକୁ

ଶବ୍ଦ ପଡୁଛି ଅଧୁରା ||

ଛାନ୍ଦ ପଡ଼େ ନାହିଁ ପଦ ଛିଡ଼େ ନାହିଁ 

ଲେଖି ହୁଏନି କବିତା 

ତୁମେ ଯେବେଠୁଁ ଆସିଲ ମୋ ଜୀବନେ 

ଲେଖୁଛି ପ୍ରେମ କବିତା ||

ତୁମ ବିନା ପ୍ରିୟା କଲମ ମୋହର

ବିଲ୍ କୁଲ୍ ଚାଲେ ନାହିଁ 

ତୁମକୁ ପାଖରେ ପାଇଲା ପରଠୁଁ 

ଚାଲୁଅଛି ଧାଇଁ ଧାଇଁ ||

ମୁଁ ଯଦି କବିର ଆଖ୍ୟା ପାଇଅଛି 

କେବଳ ତୁମରି ପାଇଁ 

କବିତା ପଢିକି ଖୁସି ହୁଅ ବୋଲି

ଲେଖେ ଖାଲି ତୁମ ପାଇଁ ||

ଶବ୍ଦକୁ ଅଳଙ୍କୃତ କରିଲେ କବି 

ହୋଇଥାଏ ସେ କବିତା 

ମୁଁ ଏତିକି ଜାଣିଛି ଏ ଦୁନିଆରେ 

ମୁଁ କବି ତୁମେ କବିତା ||