ମୁଁ ଧର୍ମପଦ ମାଆ

ତୁମେ କି ଦେଖିଛ ମୋ ପୁତ୍ର କେଉଁଠି

ହରାଇ ଦେଇଛି ଆଜି

କେତେ ପଥ ଘାଟ ଅନ୍ୱେଷଣ କରି

ଲୋତକେ ଗଲିଣି ଭିଜି ।

ପଡ଼ିଛି ମୋ ପାଦ ଅର୍କକ୍ଷେତ୍ରେ ଆସି

ଦେଖୁଛି ତା କୁନି ପାଦ

ସେ ପାଦ ନାଦରୁ ପ୍ରତିଧ୍ୱନି ଫୁଟେ

ମାଆ ମାଆ ବୋଲି ଶଦ୍ଦ ।

ତଥାପି ତାହାକୁ ପାଉ ନାହିଁ ହାତେ

ଦିଶୁନି ବଦନ ତାର

ମନ ତଳେ କେତେ ପ୍ରଶ୍ନ ଉଙ୍କିମାରେ

ରାଜାଙ୍କର ଅବିଚାର ।

ଆପଣା ଗରବ କୀରତି ପାଇଁ କି

ମୋ କୋଳ କରିଲେ ଶୂନ୍ୟ

ସପ୍ତାଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ମଧ୍ୟେ ସ୍ଥାନ ଏ କୋଣାର୍କ

ମୋ ପୁତ୍ରର ନାହିଁ ନାମ ।

ଦିବା ରାତି ମିଶି ବାରଶ ବଢେଇ

ନିହଣ ମୁଗୁର ଧରି

ଗଢି ଦେଲେ ଏହି ଭବ୍ୟ ମନ୍ଦିରକୁ

ଛାତିରୁ କଂକାଳ ଚିରି ।

ନିର୍ଜନ ନିଃଶଦ୍ଦ ରାତି ଅନ୍ଧକାରେ

ଆର୍ତ୍ତନାଦ ରକ୍ଷାକର

ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ନୋହିଲେ ମନ୍ଦିର ଶିଖର

ପ୍ରାଣ ହେବ ନାରଖାର ।

ବିଫଳ କାଳରେ ଧରମା ପୁଅ ମୋ

ପୋଛିଲା ଆଖିରୁ ପାଣି

ବାରଶ ବଢେଇ ଜୀବନ ବଞ୍ଚାଇ

ଲେଖିଲା ଶେଷ କାହାଣୀ ।

କିଏ ପାଇ ଗଲା ସ୍ଵାମୀର ପରାଣ

କିଏ ପାଇ ଗଲା ଭାଇ

ସାଗର ଗର୍ଭରୁ ନ ବାହୁଡେ ପୁତ୍ର

ଅହରହ ଝୁରୁ ଥାଇ ।

ବେଳାଭୂମି ତଟ ଘୁରି ବୁଲୁ ଥାଏ

ଘାଣ୍ଟି ମୁହିଁ ଲୁଣି ଜଳ

ଶାମୁକା ଭିତର ମୁକୁତା ପରିକା

ଦିଶେ ନେତ୍ର ଛଳଛଳ ।

ଶୁଭ୍ର ଉର୍ମିମାଳା ଯେବେ ପାଦ ଛୁଏଁ

ଚମକି ଉଠେ ମୋ ମନ 

ଅନୁଭବ ଦିଏ ପରଶ ତାହାର

ସତେ ମୋ ବିଶିକେଶନ ।

ବାତୁଳ ପରାଏ ଛାତି ପିଟି କୁହେ

ଉତ୍କଳ ବୀର ରମଣୀ

ମୋ ରକ୍ତ ଦାନରେ ଗଢିଛି କୋଣାର୍କ

ସେ ସର୍ବଦା ମୋର ଋଣି ।

ମମତା କାନିରେ ଢାଙ୍କିଛ ପୁତ୍ରକୁ

ତୁମେ ତ ଏ ଦେଶ ମାତା

ତୁମ ପରି ମୁହିଁ ଯନ୍ତ୍ରଣା ପାଇଣ

ଦୁଃଖେ ଥିଲି ଅନ୍ତସତ୍ତା ।

ସକଳେ ଆସିଲେ ଏହି ମନ୍ଦିରକୁ

ଭାବି ନେଇ ନାଟ୍ୟଶାଳା 

କେହି ଦେଖିଲେନି ଧର୍ମପଦ ତ୍ୟାଗ

ବଳିଦାନ ଶବ ଭେଳା ।

ପୁତ୍ରହରା ମାତା କାହାକୁ କହିବ

କିଏ ଅଛି ଦୁନିଆଁରେ

ଆଖି ଲୁହ ଏଠି ଲହୁ ପାଲଟିଛି

ତାକୁ ପାନ କରି ମରେ ।

ପହିଲା ସୂରଜ ରଶ୍ମି ରେଣୁ ଆସି

ମନ୍ଦିରେ ଭୂମିଷ୍ଠ ହେଉ

ଭଗ୍ନଶାଳା ମଧ୍ୟେ ମୋ ପୁତ୍ରର କୀର୍ତ୍ତି

ଉଜ୍ଜଳିତ ରହି ଥାଉ ।