ମୁକ୍ତିର ଆନନ୍ଦ

ପାଳି ପଶୁପକ୍ଷୀ ଛାଗ ଧେନୁ ବତ୍ସା

ଏକାନ୍ତରେ ନିକାଞ୍ଚନେ

ରହୁଥିଲେ ଜଣେ ପ୍ରକୃତି ପ୍ରେମିକ

ସ୍ବଇଚ୍ଛାରେ ଉପବନେ ।

ରଖିଥିଲେ ପୋଷି ଶୁଆଶାରୀ ଯୋଡି

କହୁଥିଲେ ମିଠାକଥା

ହରି ଯାଉଥିଲା ବିଶ୍ରମିଲେ ଦଣ୍ଡେ

ପଥଚାରୀ ଶ୍ରମ ବ୍ଯଥା ।

ଫୁଟି ଦିଶୁଥିଲା ଉଜ୍ଜ୍ବଳତା ମୁହେଁ

ବିମଳ ହାସ୍ୟ ପ୍ରଶାନ୍ତି

ପ୍ରକୃତି କ୍ରୋଡରେ ନୈସର୍ଗିକ ଶାନ୍ତି

ଲଭୁଥିଲେ ଦିବ୍ଯମତି ।

ଅଶ୍ବପୃଷ୍ଠେ ଚଢି ଆସିଲେ ଏକଦା

ଆଶ୍ରମକୁ କିଛି ବ୍ଯକ୍ତି

ରାଜ ସେନାପତି ଦେଲେ ପରିଚୟ

ଥିଲେ କେତେ ଗଡ ଜିତି ।

ଅତିଥିଦେବଙ୍କ କରିଣ ସତ୍କାର 

ଯଥୋଚିତ ଯଥାବିଧି

ଦେଖାଇଲେ ସାଧୁ ବୁଲାଇ ଆଶ୍ରମ

ଜଳଯୋଗ ଫଳ ଯାଚି ।

ପ୍ରୀତ ହୋଇ ତାଙ୍କ ବିଦାୟ ବେଳାରେ

କହିଲେ କି ଦେବି ମୁହିଁ

ଚାହୁଁଛନ୍ତି ଯଦି ଶୁଆଶାରୀ ଯୋଡି

ସଙ୍ଗରେ ଯାଆନ୍ତୁ ନେଇ ।

ମଣିଷ ପରିକା କହନ୍ତି ଏ କଥା

କରିବେ ମନୋରଞ୍ଜନ 

ଶିଖାଇବ ଯଦି ରଟି ବି ପାରିବେ

ସ୍ବରେ କୃଷ୍ଣ ରାମ ନାମ ।

ବିନମ୍ରତା ସହ ରାଜ ସେନାପତି

ପ୍ରଣାମ କରି କହିଲେ

ଶୁଆଶାରୀ ଯୋଡି ଆପଣଙ୍କ ପାଶେ

ଆନନ୍ଦେ ଥାନ୍ତୁ ଶାନ୍ତିରେ ।

ନିଜ ମନ ଖୁସି ଆନନ୍ଦ ନିମନ୍ତେ

ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ପିଞ୍ଜରାବଦ୍ଧ 

ଜୀବେ ନିଷ୍ଠୁରତା ବର୍ବର ବିଚାର 

ଅଟେ ବଡ ଅପରାଧ ।

ପାଇଛୁ ପ୍ରମାଣ ଆଶ୍ରମୁ ପ୍ରତ୍ଯକ୍ଷେ

ମୁକ୍ତିର ଆନନ୍ଦ କେତେ

ଯତ୍ନ ସହକାରେ ପାଳୁଛନ୍ତି ପ୍ରାଣୀ

ବହି ଦୟାଭାବ ଚିତ୍ତେ ।

ସାଧୁ ସାଧୁ କହି ସେ ପ୍ରକୃତି ମିତ୍ର

ଢାଳି ଦେଲେ ଶୁଭାଶିଷ 

ଫେରିଲେ ଗନ୍ତବ୍ଯେ ସୈନ୍ଯ ସେନାପତି

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲିତ ହସହସ ।