ମୁକ୍ତ ଆକାଶର ପକ୍ଷୀ

ସଜ ଗୋଲାପର ଗୁଚ୍ଛିକାଟି ଧରି

ହସି କହେ ଶୀତରାଣୀ

ତୋଳିନିଅ ହସ୍ତେ ହେ ପ୍ରିୟ ଜୀବନ

ପ୍ରୀତି ଉପହାର ମଣି ।

କଣ୍ଟା ଅଛି ବୋଲି ନ ହୁଅ ଚିନ୍ତିତ

ଯତନେ କଲେ ଧାରଣ

ଆହ୍ଲାଦିତ ହେବ ହୃଦୟ ତୁମର

ଆନନ୍ଦ ହୋଇବ ମନ ।

ଥିଲେ ଥାଉ ଯେତେ ଅଭାବ କଷଣ

ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ବାଧା ବିଘ୍ନ 

ବିକଶିତ ପୁଷ୍ପ ଗୋଲାପ ସଦୃଶ

ତୁମର ଜୀବନ ପ୍ରାଣ ।

ସହିଲେ ପାଷାଣ ନିହାଣ ଆଘାତ 

ଗଢିହୁଏ କଳାକୃତି

କଣ୍ଟା ତୀକ୍ଷ୍ଣ ବିନା ଗୋଲାପ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ଯ 

ସମ୍ଭବ ହେବ କେମିତି ?

ନ ସହିଲେ କଷ୍ଟ ନ ହେଲେ ବିଫଳ

ମିଳେ ନାହିଁ ସଫଳତା

ଖୋଲି ଜ୍ଞାନ ଚକ୍ଷୁ ଦେଖିପାରେ ଯିଏ 

ଲଭେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ସାର୍ଥକତା ।

କ୍ଷୁଦ୍ର ପକ୍ଷୀଟିଏ ଯାଏ ନାହିଁ ଡରି

ଜାଡ ସହେ ଅନାୟାସେ

ଉଷୁମ ତା ପର ସଜାଡି ଯତନେ

ବିିହଙ୍ଗ ଉଡେ ଆକାଶେ ।

ଝରୁ କଣ୍ଠେ ତୁମ ସଙ୍ଗୀତ ମୂର୍ଚ୍ଛନା

ହୁଅ ଦୃଢ ଆଶାବାଦୀ

ହସୁ ଆତ୍ମପୁଷ୍ପ ଜୀବନରେ ଆଶା

ସ୍ବଚ୍ଛନ୍ଦୁ ଜୀବନ ପକ୍ଷୀ ।