ମୁଖା

           

ସପନର ଫୁଲ ତୋଳୁ ତୋଳୁ

         ସକାଳଟା ଆପେ ଦେଲା ଧରା

ଚମକି ଚାହିଁଲି ଯେବେ ମୁହିଁ

         ତୁମେ ମୋର ପାଶେ ଥିଲ ପରା ।

ବୈଶାଖର ବହଳ ମରୁରେ

          ବହୁଥିଲା ସୋହାଗର ନଈ

ଅନ୍ଧାରରୁ ଆଲୁଅକୁ ଚିରି

          ଅପସରି ଯାଉଥିଲା ଛାଇ ।

ହେଲେ ଏତେ ପାଖେ ଥାଇ ଲାଗେ

          ତୁମଠାରୁ ବହୁତ ଦୂରରେ

କେତେବେଳେ କୋଉକଥା ହେବ

         କିଏବା କହିବ ଏ ବେଳାରେ ?

ସହି ହେଉନାହିଁ ଏବେ ଆଉ

         କି କରିଲା କରୋନା ବେମାରୀ

ଛାତିତଳ ଦୁଃଖ ସବୁ ଯେତେ

         ମନତଳେ ହେଉଛି ଗୋ ଝୁରି ।

ବିଶ୍ୱାସର ବଗିଚାରେ ବସି

         ନିଶ୍ୱାସକୁ ଦେଇଛି ଘୋଡେଇ

ମୁଖାର ମାୟାରେ ମରି ମରି

          ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ଯାଉଅଛି ଶୋଇ ।

ତଥାପି ମୁଁ ଅଛି ପାଖେ ପାଖେ

          ସାମାଜିକ ଦୂରତା ନମାନି

ମରିଗଲେ ମରିଯିବି ପଛେ

          ଆଉ କାହା କଥା ଶୁଣିବିନି ।