ମସୁଧା

ମସୁଧା

---------

ମୂର୍ତ୍ତି ଟିଏ ଧଳା ଚାଦର ତଳେ 

ଝୁକି ପଡ଼ିଛି ଯେମିତ

ଏ ଝୁକିବା ପଣ ଟା

ତା ବୟସ ର ନୁହେଁ,

ନା ଦୁର୍ବଳ ମନ ର

ତା ଅଧୁରା ରାସ୍ତା ର ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ସ୍ୱର

ଯାହା ତା କାମନା ରେ ପ୍ରତିଧ୍ବନିତ

ଅଧା ଗଢ଼ା ପ୍ରେମ ମୂର୍ତ୍ତି ଭଳି......।

ମୁଁ ଦେଖେ ସେ ଚେହେରା କୁ 

ହସ ର ଲାଳିତ୍ୟ ରେ ବନ୍ଧା 

ଚିକଣ ଦୁଧିଆଳି ଜହ୍ନ ପରି

କାରୁଣିକ ଭାବ,

ଅନ୍ତର ରେ

ବିଶାଳ ସମୁଦ୍ରର ଉନ୍ମୁକ୍ତ ତରଙ୍ଗ

ପିଟି ହେଉଛି ଯେମିତି 

ତୁହାକୁ ତୁହା ଅସଂଖ୍ୟ ଫେଣ ରେ ।

ନୀୟତି ର ବ୍ୟାଖ୍ୟାରେ

ଅକୁହା ସତ୍ୟଟେ ରେଖା ଟାଣି ବସିଛି

ଜୀବନ ରାସ୍ତାରେ ।

ଜନ୍ମ ର ଜାତକ ଟେ ଲେଖେ ନୀୟତି

ଜୀବନ ଅଛି ତ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଅଛି,

କାହା ହାତରେ ଛୁଇଁ ଯାଇଥିବା

ସ୍ପର୍ଶ ଟିଏ ଅଛି,

ଝୁକି ପଡ଼ି ଥିବା ଆଖିରେ

ପ୍ରେମ ଟିଏ ବି ଅଛି ।

ତେବେ ନାହିଁ କ'ଣ.....?

ମନ ର ସୁରଭି ଆଉ

ବଞ୍ଚିବାର ମସୁଧା

ଯେଉଁଠି ଦୀର୍ଘ ଶ୍ବାସ ଟିଏ

ଶୂନ୍ୟତା ରେ ଆର୍ତ୍ତନାଦ କରେ ।

ଯେଉଁ ପ୍ରେମ କୁ ନ୍ୟାୟ ଦେବା ଆଳରେ

ଅସଂଖ୍ୟ ରାତ୍ରି ବିତିଯାଏ

ଉନିଦ୍ର ପ୍ରହରେ ।

କିଏ ବା ବୁଝେ ସେ ମନ କୁ....?

ମନ ର ତରଙ୍ଗ ଟେ 

କାଳି ହୋଇ ଛୁଇଁ ଯାଏ

କାନ୍ ଭାସ୍ ରେ ସେ ଅଙ୍କିତ

ଆକାର ଉପରେ ।

ସେ ଆକାର କୁ ସେ ଦର୍ପଣ ଭାବେ

ନୀତି ଦେଖେ ତାକୁ

ତା ମନ ର ଚିତ୍ରରଥ ପରି ।

ସମ୍ବେଦନଶୀଳ ପ୍ରାଣ ରେ

ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ୟ ଭରେ କ୍ଷଣିକ ର ଆବେଗ ରେ

ଯେମିତି ସେ ହିଁ ସେ ନିଶ୍ୱାସ ରେ

ଶେଷ ସଂଚରିତ ପ୍ରାଣ

ସେ ହିଁ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଭାବନାର ମସୁଧା ।