ମୃତ୍ୟୁ

ଜନମ ହୋଇଲେ ମୃତ୍ୟୁ ସୁନିଶ୍ଚିତ

ଏ ତ ଅଟେ ମହାସତ୍ୟ,

ଜନମ ପଛରେ ଧାଇଁଁ ଆସୁୁଥାଏ

ମୃତ୍ୟୁ ସାଜି ଯମ ଦତ୍ୟ ।

ମାନବ ହେଉ କି ହେଉ ସେ ଦେବତା

ମୃତ୍ୟୁ ତ ଆସିବ ଦିନେ,

କିଏ ଭଲା ତାକୁ ପାରିବ ଟାଲି

ସଭିଏଁ ତ ତା' ଅଧୀନେ ।

ମୃତ୍ୟୁ ଦେଖେ ନାହିଁ ସାନ ବଡ କେବେ

କିଏ ନିଜ କିଏ ପର,

କାଳ ପୂରିଗଲେ ଆସିିବ ସେ ମାଡି

ନ କରି ବାଛ ବିଚାର ।

ବାଛି ନେବ କଞ୍ଚା ରଖି ସେ ପାଚିଲା

ନେଇ ଯିବ ଟାଣି ଟାଣି,

ତଥାପି ସଭିଏଁ ପଡନ୍ତି ମାୟାରେ

ଏ ଅପ୍ରିୟ ସତ୍ୟ ଜାଣି ।

ଜନମ ହୋଇଲା କ୍ଷଣି ହିିଁ ଆୟୁଷ

ଧିରେ ଧିରେ ଯାଏ ସରିି,

କାଳ ପୂରିିିଗଲେ ପ୍ରାଣୀ ଯେ ଅଗତ୍ୟା

ମୃତ୍ୟୁକୁ ନିିିଅଇ ବରି ।

ପୂଣ୍ୟ କର୍ମ ବଳେ ମହାକାଳ ମୃତ୍ୟୁ

ହୋଇଥାଏ ପରାଜିତ,

ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ସଞ୍ଜମେ ପାର୍ଥୀବ ମନୁଷ୍ୟ

ହୋଇଯାଏ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ।

ସାଧୁ,ସନ୍ଥ,ଜ୍ଞାନୀ ମନରେ ନଥାଏ

ଜନମ ମୃତ୍ୟୁର ଡର,

ତାଙ୍କ ତପ ବଳେ ସ୍ୱୟଂ ଯମଦଣ୍ଡ

ହୋଇଯାଏ ଥରହର ।