ମୃତ୍ୟୁ

ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ମଣ୍ଡଳରେ ଦେହ ବୋହିଥିଲେ ଦେବତା ହେଲେ ମରଇ 

ଜୀବନ ଚକ୍ରରେ ଏହା ଧ୍ରୁବ ସତ୍ୟ ଏହା ଟାଳି ନପରାଇ ।

ଜୀବ ଅଛି ଅର୍ଥ ମୃତ୍ୟୁ ସୁନିଶ୍ଚିତ ଏହା ଦଇବର ଵିଧି 

ତରୁ, ତୃଣ, କୀଟ ହେଉକି ପତଙ୍ଗ ମାନବର ସମ ଵିଧି ।

ଜନ୍ମ ଆଉ ମୃତ୍ୟୁ ଗୋଟିଏ ମୁଦ୍ରାର ଦୁଇପାର୍ଶ୍ଵ ହୋଇଥାଏ 

କେତେବେଳେ ଆସେ କେତେବେଳେ ଯାଏ ବିଧାତା ହିଁ ଜାଣିଥାଏ ।

ମୃତ୍ୟ ବୁଝେ ନାହିଁ ବୁଢ଼ା କି ଭେଣ୍ଡିଆ ବୟସର ଅନୁପାତ 

ଯାହାର କପାଳେ ଵିଧି ଲେଖିଅଛି ତାହା ନିଶ୍ଚେ ଫଳିବ ତ ।

ଜୀବନ ଚକ୍ରରେ ସୁକର୍ମ କରିଲେ ସବୁରି ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ 

ଜଗତରେ ତୁମେ ଅମର ରହିବ ଏଥିରେ ସନ୍ଦେହ ନାହିଁ ।

ସୁକର୍ମ, ବୀରର ଥରେ ମୃତ୍ୟୁ ହୁଏ ଦେଶର ସୁରକ୍ଷା ପାଇଁ 

ବିକର୍ମ ପୁରୁଷ ମରିଥାଏ ସଦା କୁକର୍ମ ସଙ୍ଗରେ ନେଇ ।

ଦେଶ ମାତୃକାର ସୁରକ୍ଷା ପାଇଁକି ସହୀଦ ହେବାର ଲେଖା 

ତା ପାଇଁ ଗରବ ଦେଶ କରିଥାଏ ଚିନ୍ତିଣ ଅମର ଶିଖା ।

ଆଜି ଯେ ସଜୀଵ କାଲି ସେ ନିର୍ଜୀବ ଏକଥା ଭାବୁନ କାହିଁ 

କ୍ଷଣିକରେ ଜୀବ ଛାଡି ଚାଲିଯିବ ଯମ ଯେ ଆସିବ ଧାଇଁ ।

ମୃତ୍ୟୁର ତାଣ୍ଡବ କେଡେ ଭୟଙ୍କର ଅନୁଭବ କରେ ଯିଏ 

ଅମୁଲ୍ୟ ଜୀବନ ଛଟପଟ ହୋଇ କ୍ଷଣିକେ ଛାଡି ପଳାଏ ।

ଆତ୍ମା, ପରମାତ୍ମା ହୁଅଇ ମିଳନ ଜୀବନର ସେସାବସ୍ଥା 

ଦୁହେଁ ଚାଲିଯାନ୍ତି ଛାଡ଼ିଣ ଶରୀର ଏ ଅଟେ ବିଧିର ବ୍ୟବସ୍ଥା ।

ମୃତ୍ୟୁ ଧ୍ରୁବ ସତ୍ୟ ଜାଣିଣ ମନୁଷ୍ୟ ଗରବ କରେ କାହିଁକି 

ଜାଣି ନଜାଣିଣ ଚେଇଁ ସୋଇଥାଏ ସ୍ମଶାନ ଯିବା ପାଇଁକି ।