ମରୀଚିକା

ତୁମେ ଦୂର ଦିଗବଳୟେ ଅସ୍ପଷ୍ଟ 

ଧୂସରିତ ଜଳରାଶି

ମୁଁ ଧରା ପରେ ତୃଷାର୍ତ୍ତ ପଥିକ ।

ତୁମେ ଆକାଶର ଭସାମେଘ ଧାରେ  

ଧୃତ ମାୟାବୀ ବିଜୁଳି 

ମୁଁ ଅପେକ୍ଷା ରତ ଅଧିର ଚାତକ ।

ତୁମେ ରୂପ-ସମ୍ଭାରର ସଲିଳ କୁନ୍ତଳ

ସରଗର ରମ୍ୟ ପରୀ 

ମୁଁ ରକ୍ତ ମାଂସ ଧାରି ସମ୍ଭୋଗି ସଂସାରୀ ।

ତୁମ ପଥ ଧରି ମୟାକୁ ଆବୋରି

ରିକ୍ତତା ଲଭଇ ନିତି- 

ନିତି ହୁଏ ସରି-ନାହିଁ ନିବୃତ୍ତି ।

ଚତୁର୍ଦିଗେ ମୋର ଆଖି ସୀମାନ୍ତରେ 

ଯେଣେ ଦେଖେ ଦିଶିଯାଏ 

ତୁମରି ଆଖିର ଇସାରା ଧାର ।

ହେ ରୂପବତୀ ନବୀନ ଲଳନା 

କରନାହିଁ ଆଉ ଛଳନା 

ତୁମ ପ୍ରେମେ ପାଗଳ ମୁଁ ପ୍ରଜାପତି ।

ଥରେ ଆସି ପାଶେ ଧରା ଦିଅ ମୋତେ 

କୋଳେଇ ନିଅ ତୁମେ 

ମାୟାକୁ ରଚାଇ ଦିଅନାହିଁ ଶାସ୍ତି । 

ତୁମରି ପ୍ରେମରେ ମତୁଆଲା ମୁହିଁ 

ଆବୋରି ନିଅ କୋଳେ 

ତୁମ ଦେହେ ମିଶି ପାଇବି ମୁଁ ମୁକ୍ତି ।