ମୋହ

ବିତି ଗଲା ଯାହା

  ଭୁଲିଯାଅ ତାକୁ

    ଉଦାସ ରଖନା ମନେ 

 ରହିନାହିଁ କେହି

  ରହିବନି କେହି

    ଫେରିବାକୁ ହେବ ଦିନେ l

ଗଲା କଥା ପରା

   ଗଲାରେ ସଙ୍ଗାତ

     ଝୁରୁଛି କାହିଁ ହୃଦୟ

ଆକାଶକୁ ଦେଖ

  କେତେ ସେ ପ୍ରଶାନ୍ତ

    ନାହିଁ ଉଦାସର ଲୟ l

ହଜାରେ ତାରାଙ୍କ

  ସାଥେ ନିତି ହସେ

    ମଧୁମୟ କୁଞ୍ଜବନେ

କିଏ ଉଲ୍କା ସାଜି

  ଭୂପତିତ ହୁଏ

    ନିଷ୍ପ୍ରଭ ହୁଏ କେ ଶୂନ୍ୟେ l

ସମୟ ଏମିତି

   ଗଡି ଗଡି ଯାଏ

    ବଦଳେ ଘଟଣା କେତେ

ଭରିଯାଏ କ୍ଷତ

  ମନ ହୃଦୟର

    ସମୟର ମହାସ୍ରୋତେ l

ନଦୀ ବହିଯାଏ

  କଣ୍ଟକିତ ପଥେ

    କଠୋର ଆଘାତ ସହି

ପ୍ରବଳ ନିଦାଘ

   ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଉତ୍ତାପ

     ଯନ୍ତ୍ରଣା ପାରେନା କହି l

କେବେ ଶୁଷ୍କ ସିଏ

  ଗ୍ରୀଷ୍ମ ରୌଦ୍ରତାପେ

     ବିଦଗ୍ଧ ଠିକଣା ତାର

କେବେ ପୂର୍ଣ୍ଣଗର୍ଭା

   ଶ୍ରାବଣ ପ୍ରଣୟେ

     ସାଗର ଭାବେ ବିଭୋର l

 ଜୀବନ ଏମିତି

   ମିଠା ଗୀତଟିଏ

     ହସ ଲୁହ ମିଶାମିଶି

ଗାଇବାକୁ ହେବ

   ସୂର ତାଳ ଦେଇ

      ସୁଖେ ଦୁଃଖେ ହସି ହସି l

ଆଜି ଯାହା ଅଛି

  କାଲି ସେ ଅତୀତ

    ଅତୀତ ତ ଇତିହାସ

ନିଶ୍ୱାସକୁ ଏଠି

  ଭରସା ପାଏନି

     କାଲିକୁ କିବା ବିଶ୍ୱାସ l

ଗଲାପୁତ୍ର କେବେ

  ବାହୁଡ଼ି ଆସେନି

     କପୋତୀ ଗୁମୁରି ମରେ 

ଗୋପରୁ ମଥୁରା

  କୋଶ କୋଶ ଦୂର

    ଦିନବିତେ ନିରାଶାରେ l

ହଜିବା ଖୋଜିବା

  ପାଇବା ହାରିବା

    ନିୟତିର ହସ୍ତ ରେଖା

ଅବୁଝା ହୃଦୟ

   ଝୁରେ ପଞ୍ଚପ୍ରାଣ

     ସମ୍ପର୍କର ଜ୍ୟୋତିଶିଖା l

ସବୁ ଆରମ୍ଭର

  ସୀମାରେଖା ଅନ୍ତ

    ଅନ୍ତ'ରେ ଆରମ୍ଭ ସୃଷ୍ଟି

ଜୀବନ ଚକ୍ରତ

   ଘୁରୁଚି ଏମିତି

      ସୁଖ ଦୁଃଖର ସମଷ୍ଟି l।