ମୋ ପରିଚ଼ୟ

ବାପ,ବୋଉଙ୍କର, "ପୁଅ" ବୋଲି ମୁହିଁ,

ଜାଣିଲି ପ୍ରଥମ କରି,

ଦାଦା, ଖୁଡୀଙ୍କର,"ପୁତୁରା" ବୋଲି ସେ,

ଆଦରେ ଥାଆନ୍ତି ଧରି ।

ଜେଜେ, ମାଆ, ଅଜା, ଆଈଙ୍କର ମୁହିଁ,

ଅଟେ ଆଦରର "ନାତି",

ମାମୁଁ, ମାଇଁଙ୍କର "ଭଣଜା" ବୋଲିକି,

ଫୁଲି ଉଠେ ତାଙ୍କ' ଛାତି ।

ବିଦ୍ୟାଳୟ ଯେବେ, ଗଲି ମୁଁ ପ୍ରଥମେ,

"ସାଙ୍ଗ" ଡାକ ଗଲା ମିଳି,

ଗୁରୁଙ୍କ' ପାଶେ ମୋ',ପରିଚୟ "ଛାତ୍ର",

ଅନ୍ୟ ସାଙ୍ଗ ସାଥୀ ଭଳି ।

ବାପା, ବୋଉଙ୍କର,ସବୁ ପୁଅ, ଝିଅ,

କହିଥାନ୍ତି ମୋତେ "ଭାଇ",

ଦାଦା, ବଡ଼ ବାପା, ମାମୁଁଙ୍କ' ପିଲା ବି,

ଭାଇ,ଭଉଣୀ ମୋ' ପାଇଁ ।

ଚାକିରୀ ଖଣ୍ଡିଏ, କଲି ଯେତେବେଳେ,

ହୋଇଲି "ତ୍ରିପାଠୀ ବାବୁ",

ବିଭା ହେବା ପରେ ଭାରିଜାର "ସ୍ୱାମୀ",

ଆସୁ ଆସୁ କଲା କାବୁ ।

ତା' ବାପ, ମାଆ ମୋ', "ଶ୍ୱଶୁର ଓ ଶାଶୁ",

ଜ୍ୱାଇଁ" ଡାକିଥା'ନ୍ତି ମୋତେ,

ଶଳା, ଶାଳୀଙ୍କର "ଭିଣୋଇ" ବୋଲିକି',

ଥଟ୍ଟା କରିଥା'ନ୍ତି କେତେ ।

କିଛି ଦିନ ପରେ ପିଲା ଛୁଆ ହୋଇ,

"ବାପା" ବନିଗଲି ମୁହିଁ,

ଏବେ ଜୀବନର ଶେଷ ପାହାଚରେ,

"ଅଜା,ଜେଜେ" ଅଛି ହୋଇ ।

ସାହି ପିଲାମାନେ ଦେଖିଲେ କହନ୍ତି,

ହେଇଟି' ଆସୁଛି "ବୁଢା",

ନ୍ୟାୟ, ନିଶାପରେ,"ଭଦ୍ର ଲୋକ" ସାଜି,

ପାଞ୍ଚ ଜଣେ ହୁଏ ଛିଡା ।

ଏ ସବୁ ଅଟଇ, ବିଧିର ବିଧାନ,

କାଳ ଚକ୍ର ଭଳି ବୁଲେ,

ଆଜି ଯିଏ ଶିଶୁ,ବଡ଼ ହେଲେ ତାକୁ,

ନୂଆ ପରିଚୟ ମିଳେ ।