ମୋ ପିଲାଦିନ

କି ସୁନ୍ଦର ଆହା ଥିଲା ସେହିବେଳ, 

ଫେରନ୍ତା କି ଆଉ ଥରେ

ଭୁଲି ସବୁକିଛି ଖେଳନ୍ତି ଯାଇ ମୁଁ, 

ମୋ ବାପାବୋଉ ଙ୍କର କୋଳେ ।

ଶୁଣନ୍ତି ମୁଁ ପୁଣି ସେଇ ମିଠା ଗାଳି, 

ଅକଟି ମୋଡ଼ନ୍ତେ କାନ

ସମୟ ସୁଅରେ କାହିଁ ଭାସିଗଲା, 

ଆଜି ସେଇ ପିଲାଦିନ ।

ଚକୁଳି ଏଣ୍ଡୁରି ସୁଜି କାକରା ର, 

ସୁଆଦ ଗଲିଣି ଭୁଲି

ପିଜା ବର୍ଗର ର ଉତ୍କଟ ବାସ୍ନା ରେ, 

ପୂଜା ପର୍ବ ଯାଏ ସରି ।

ସାଇକେଲ ରେ ବସି ବାପା ଙ୍କ ସାଥିରେ 

ଯାତେରା ଦେଖିବା ଖୁସି

ମିଳୁନାହିଁ ଆଜି ଯେତେ ବି ବୁଲିଲେ 

ଦାମୀ ବାଇକ୍ କାର୍ ରେ ବସି ।

ଛୋଟ ବିଞ୍ଛଣା ବିଞ୍ଚି ଦେଲେ ବୋଉ 

ଶୁଖି ଯାଉଥିଲା ଝାଳ

ସେଣ୍ଟ୍ରାଲ ଏସି ରେ ବସିଛି ହେଲେ ବି 

ଝାଳ ରେ ମୁଁ ସରସର ।

ଅଭାବ ଭିତରେ ଛୋଟ ଚାଳ ଘରେ, 

ରହୁଥିଲୁ ଆମେ ଭଉଣୀ ଭାଇ

ରମ୍ୟ ଅଟ୍ଟାଳିକା ପାଖେ ଅଛି ହେଲେ, 

ରହିବାକୁ କେହି ଲୋକ ତ ନାହିଁ ।

ବୋଉ ର ପରଷା ଶାଗ ପଖାଳରେ 

ଲୁଚି ଥିଲା ଯେଉଁ ଖୁସି

ସେଇ ସୁଖ ଆଜି ମିଳୁନାହିଁ କାହିଁ 

ପଞ୍ଚତାରକା ହୋଟେଲ୍ ରେ ବସି ।

କ୍ରିକେଟ୍ ଖେଳିଛି ଗାଁ ବିଲମାଳେ 

ନଦୀପୋଖରୀ ରେ ମାରି ଡ଼ିଆଁ

ସୁଇମିଂ ପୁଲ ଜିମ୍ ଷ୍ଟାଡିୟମ୍ 

ଯାଇ ବି ଏ ମନ ବୁଝେନା କିଆଁ ।

ଛୋଟବେଳେ ଯେବେ ଶୁଣୁଥିଲି ଗାଳି 

ଭାବେ ଥରେ ହୁଏ ଖାଲି ବଡ଼

ବଡ଼ ହେଲି ପରେ ମନ ଖୋଜେ ଆଜି 

ପୁରୁଣା ଦିନ ର ଗାଳି ଓ ମାଡ଼ ।

ଅଭୁଲା ଅତୀତ ଅଫେରା ଜାଣିଛି 

ମନେପଡେ ତାର ସ୍ମୃତି

କି ସୁନ୍ଦର ଥିଲା ମୋର ପିଲାଦିନ 

ଖୋଜୁଛି ଆଜି ମୁଁ ନିତି ।