ମୋ କବିତା

କବିତାଟେ ଭାବୁଅଛି ହେଉ ସୁମଧୁର

ପୁଣି ଉଚ୍ଚକୋଟୀର, ହେଲେ

ସାରେଗାମା ପାଧାନି ରୁ ଆଗଉନି ସ୍ୱର ।

ଗଣେଶ ବନ୍ଦନାରୁ ଭାବେ ଆରମ୍ଭ କରିବି

ସେଠି ପୁଣି ସରସ୍ବତୀଙ୍କୁବି ମୁଁ ଲୋଡିବି,

ଭାବିଛି ମୋ କବିତାରେ ଏ ଦୁହେଁ ମୁରବୀ ।

ଓଁ ପରେ କଣ କହି ତାଙ୍କୁ ମୁଁ ପୂଜିବି

କି ମନ୍ତ୍ର ଗାଇକି ତାଙ୍କ ଆଳତି କରିବି,

ଭାବୁଛି ବଜାର ଯାଇ ବହିଟେ କିଣିବି ।

ମନ୍ତ୍ର ତାଙ୍କ ଭୁଲକଲେ ଦୁହେଁ ଯେ ରାଗିବେ

ଅଭିଶାପ ଦେବା ସହ ଜାଳି ମୋତେ ଦେବେ,

ଏଣୁ ସ୍ମରଣେ ଆଣି ମୁଁ ତାଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦ ଲଭେ ।

ସ୍ମରଣେ ସେପଟୁ ଶୁଭେ ଟିଣି ନାଙ୍ଗ ଟିଣି

କାନମୂଳ କରେ ସିଏ ମୋର ଝିଣିଝିଣ,

କବିତାକୁ ମୋର ଆଉ ପାରୁନି ମୁଁ ଛିଣି ।

ହ୍ଳି୍ଙ୍ଗ, କ୍ଳିଙ୍ଗ ଗାଇ ଆଗେ ଛଡ଼ାଣଟେ କରେ

ଦେବଦେବୀ ଯେତେକଙ୍କୁ ବଳି ଦେଇସାରେ,

ମନଟାକୁ ଆଗେ ମୋର ଟିକେ ଦାଣ୍ଠ କରେ ।

ଭାବିଥିଲି କବି ହୋଇ ବାହାବାଃ ନେବି

ଉତ୍କର୍ଷ ଶବ୍ଦକୁ ଆଣି କୋଉଠୁ ଥୋଇବି,

କବିତା ମୋ ନବୁଝିଲେ କି ମନ ଜିଣିବି ।

କାହିଁ ମିଳୁନାହିଁ ଏଠି ଉଚ୍ଚ ପରିବେଶ

ସୁମଧୁର କବିତା କି ହୋଇବ ମୋ ଶେଷ,

କରିବି କାହିଁକି ଏଠି ବୃଥା ଅବଶୋଷ ।

କରିଦେବି କବିତା ମୋ ଏତିକିରେ ଇତି

ଇଚ୍ଛାକୁ ମୋ ରଖିଥାଏ ଏଇଠି ସାଇତି,

ଆଶା ନାହିଁ ମୋର ଏଠୁଁ କେବଳ ମୋ ସ୍ମୃତି ।