ମନର ମଣିଷ

ମନର ମଣିଷ ମିଳିଗଲେ ପରା

          ହାତେ ପାରିଜାତ ମିଳିଥାଏ,

ହଜିଲା ସ୍ମୃତିକୁ ସାଉଁଟୁ ସାଉଁଟୁ

          ସହଜେ ସମୟ ସରିଥାଏ l

ମନର ମଣିଷ ହାତେ ଧରା ଦେଇ

        ଯଦି ହୃଦୟରୁ ତାକୁ ଭଲ ପାଏ,

ଦୁନିଆର ଯେତେ ସୁଖ ଦୁଃଖ ବାର୍ତ୍ତା

       ଆପେ ଆପେ କହି ହୋଇଯାଏ l

ନିବିଡ଼ତା ଆସେ ସମ୍ପର୍କ ମଧ୍ୟରେ

        ଯେବେ ମିଳେ ମନ ଲାଖି ସାଥି,

ଦୁଇ ହୃଦୟଟା ଏକାଠି ହୁଅନ୍ତି

             ବିତାନ୍ତି ସୁଦୀର୍ଘ ରାତି l

ମନର ମଣିଷ ମିଳିଗଲେ ପୁଣି

           କଣ୍ଟକିତ ପଥ ହୁଏ ଫୁଲ,

ଦୁହିଁଙ୍କର ସ୍ନେହ ଅପାସୋରା ହୁଏ

            କିଏ ଦେବ ତାର ମୂଲ l

ଅନ୍ଧାରୀ ରାତିଟା ଲାଗେ ଜହ୍ନ ରାତି

       ଯେବେ ଥାଏ ପାଶେ ତାର ପ୍ରିୟ,

ଗଭୀର ସାଗର ପାରି ହେବା ପାଇଁ

          ନଥାଏ ଟିକିଏ ତାର ଭୟ l

ଆଖି କୋଣେ ଯଦି ଜକେଇ ଆସେ

             ଅସରା ଅସରା ଲୁହ,

ମନର ମଣିଷ ପରଶ ମିଳିଲେ

       ଦୂର ହୋଇଯାଏ ସବୁ କୋହ l

ମନର ମଣିଷ ମିଳି ଗଲେ ପୁଣି

        ହୃଦୟ ବଖାଣେ ଅକୁହା କଥା,

ନିରବ ମନଟା ଉଜ୍ଜୀବିତ ହୁଏ

         କଟି ଥାଏ ତାର ସବୁ ବ୍ୟଥା l

ଏ ମାୟା ସଂସାରେ ବଞ୍ଚିବାକୁ ଟିକେ

              ସାହାରା ଦିଅଇ ଯିଏ,

ସାରା ହୃଦୟକୁ ଜିତି ଯାଇ ସେତ

              ମନର ମଣିଷ ହୁଏ l