ମନପକ୍ଷୀ ଝୁରେ

ଶ୍ରାବଣ ଝୁରୁଛି ମଳୟ ଝୁରୁଛି 

    ଝୁରୁଛି ବି ମନପକ୍ଷୀ, 

ଆତ୍ମା ଵି ଝୁରୁଛି ପ୍ରାଣଵି ଝୁରୁଛି 

    ଝର ଝର ଝରେ ଆଖି ।

ଝଡ଼ ଆସିଥିଲା ବାତ୍ୟା ହୋଇଗଲା 

    ପ୍ରାଣହୀନ ଏ ଜୀବନ, 

ମିଠା ମିଠା କଥା ରଚିଲା କବିତା 

    କିଣି ନେଇ ଗଲା ମନ ।

ତିଥି ଅମାବାସ୍ୟା ନିଃଶବ୍ଦ ଅନ୍ଧାରେ 

    ଝୁରି ହୁଏ ପ୍ରଣୟିଣୀ, 

ଜହ୍ନ ଵି ଲୁଚିଛି  ନୀଳ ଗଗନ ରେ 

    ଝୁରୁଛି ସେ କୁମୁଦିନୀ ।

ନିଦାଘ ର ତାତି ତପ୍ତ ମରୁବାଲି 

    ତୃଷ୍ଣା ରେ ଆତୁର ହୁଏ, 

ସରଳ ମନଟି ବୁଝିପାରିଲାନି 

     ମରୀଚିକା ପଛେ ଧାଏଁ ।

ପ୍ରଜାପତି ମନ  ଉଡି ବୁଲୁଥିଲା 

    ମଧୁର ମଧୁ ଗୁଞ୍ଜନ, 

ଛଳନା ର ବିଷ ଏତେ ମିଠା ଥିଲା 

    ନେଇ ଚାଲିଗଲା ପ୍ରାଣ ।

ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରେ  ତିନିବାର ସତ୍ୟ 

    ପ୍ରୀତି ବିତରିବା ପାଇଁ, 

ମରଣ ଯନ୍ତା କୁ  ଠେଲି ଦେଇ ସେତ 

    ଚାଲିଗଲା କାହାପାଇଁ ।

ସ୍ମୃତି ହୋଇଗଲା ଅତୀତ ହଜିଲା 

    ହଜିଲା ଵି ମନ କଥା, 

ହୃଦୟ ଝୁରିଲା  ମନ ହାରିଗଲା 

    ରହିଗଲା ଖାଲି ବ୍ୟଥା ।