ମଣୁଛି ନିଜକୁ ଧନ୍ଯ

ରକ୍ଷାବନ୍ଧନର ଦିନ ମୋ

ପାଇଁ ସ୍ମରଣୀୟ 

ରଖିଥାଏ ମୋ ଜୀବନେ

ବହୁମୂଲ୍ୟ ଅତୁଲ୍ଯ ମହତ୍ତ୍ବ, 

ସାଗ୍ରହେ ଚାତକ ପରି ବସି

ରହିଥାଏ ଚାହିଁ

କେବେ ତିଥି ପୂର୍ଣ୍ଣମୀରେ ଉଭାହେବ

ସେ ଶୁଭ ମୂହୁର୍ତ୍ତ ।

ଶୁଣିଦେଲେ ଭାଇ ଡାକ

ଫେରିପାଏ ମୁଁ ସମ୍ବିତ

ଧାଇଁଯାଇ ବସିପଡେ ଉଚ୍ଚପିଢା

ଅବା ଚକାସନେ ,

ଗେହ୍ଲେଇ ଭଉଣୀ ମୋର

ସରାଗରେ ବାନ୍ଧିଦିଏ

ଝଲମଲ ଦିଶୁଥିବା ସ୍ନେହଡୋରୀ

ରାକ୍ଷୀକୁ ସଯତ୍ନେ ।

ଆଙ୍କିଦିଏ ଭାଲେ ଚିତା ବିଜୟ

ତିଳକ ଟୀକା

ପିନ୍ଧାଏ ପୁଷ୍ପର ହାର ରଙ୍ଗ

ଭରେ ଚନ୍ଦନ କୁଙ୍କୁମେ ,

ଝରାଇ ଅଧରେ ହସ

ଖୋଇଦିଏ ମିଠାପିଠା

ବନ୍ଦାଣ କରେ ଅକ୍ଷତ ଦୁର୍ବାଦଳ

ପ୍ରଦୀପ କୁସୁମେ ।

ସମର୍ପିତ ମୋ ଜୀବନ

ମଣୁଛି ନିଜକୁ ଧନ୍ଯ 

ଭଉଣୀ ମୋ ପୌର୍ଣ୍ଣମାସୀ

ଉଜ୍ଜ୍ବଳୁ ତା ସୁନ୍ଦର ଭବିଷ୍ୟ ,

ଗଢୁ ସେ ସୁଖୀ ସଂସାର

ପ୍ରୟାସେ ମୁଁ ନିରନ୍ତର 

ସୁରକ୍ଷା ତା ଧର୍ମମୋର ପାଳିବି

କର୍ତ୍ତବ୍ଯ ନିଶ୍ଚେ ନେଉଛି ଶପଥ ।