ମଣିଷ ପଣିଆଁ କୋଉଠି !

ବିଶ୍ବ ବିହାରି କହି ଦିଅ ପ୍ରଭୁ 

କାହିଁକି ତୁମର ପାତର ଅନ୍ତର ନିତି,

ମୋ ମଣିଷ ପଣିଆ ମାରିଦେଇ ତୁମେ 

ଦେଉଳେ ହସୁଛ ନିତି !

ଦଇବ ଦଉଡି ଜାଣିଥିଲି ଜଗା 

ମଣିଷ ତୋ ଆଗେ ଗାଇ,

ଅମଣିଷ ହାତେ କଣ୍ଢେଇ ହୋଇ ମୁଁ 

ନାଚୁଛି ତାଥେଇ ଥେଇ !

ତା କଥାରେ ଆଜି ଉଠାବସା ହୁଏ 

ଯେମିତି ସେ ଚାହେଁ କରେ,

ନିଜସ୍ବକୁ ସତେ ବନ୍ଧା ଦେଇସାରି 

ତାର ଇସାରାରେ ଖେଳେ !

ବାଘ ଲାଞ୍ଜ ହୋଇ ଦୋହକୁ ଲୁଚେଇ

 ମୁଁ ପଛରେ ଟେକୁଛି ହାତ,

ଶୃଗାଳଟାଏ ମୁଁ ହୋଇ ଥାନ୍ତି ଥରେ

କରନ୍ତି ହୁକେ ହୋଅତ !

ସବୁ ଜ୍ଞାନ ମୋର ପାଣି ଫାଟିଗଲା ସେ ଅଜ୍ଞାନୀ କଥାରେ ପଡି,

ଅଜ୍ଞାନୀର ଜ୍ଞାନ ପରି ପ୍ରକାଶଇ 

ମୋ ଜ୍ଞାନ ଯାଏ ଦୁରେ ଛାଡି !

ଜଣକ କଥାରେ ଆମେ ତ ସଭିଏଁ 

ହୋଈଥୁଲୁ ଉଠାବସା,

ମରି ସାରିଲାଣି ମୋ ମାନବିକତା 

ପ୍ରଭୁ ଆଉ କର ନାହିଁ ଲୋକହସା !