ମନ ଝୁରେ

ସାଥୀ ଟିଏ ସାଥୀ ଖୋଜେ

ମନ ଖୋଜେ ମନ

ଘରକୁ ସିନା ଘରଣୀ ସୁନ୍ଦର

ବାହା କନିଆଁ କୁ ସାଜେ ବଉଳ ପାଟ ।

ନିଃସଙ୍ଗ ଜୀବନ ମରୁଭୂମି ସମ

ଯିଏ ଆଗ ଯାଉ ଯିଏ ରହିଯାଉ ପଛ

ବୁଢ଼ା କୁ ବୁଢ଼ୀ, ବୁଢ଼ୀ କି ବୁଢ଼ା

ଯେମିତି ପାନ ସହିତ ଚୂନ ।

ଯେତେ ଝଗଡ଼ା,ଦାନ୍ତ ନିକୁଟା ସବୁ ସରିଯାଏ 

ଜଣେ ଛାଡି ଦେଇ ଗଲେ ଆଗ

ନାରୀ ର ବୈଧବ୍ୟ ବାହାରକୁ ଦିଶେ

ପୁରୁଷ, ଗଣ୍ଠିଲି ରେ ଲୁଚାଏ ଛାତି ତଳର କୋହ ।

ନିରୋଳା ରେ ବସି ସ୍ମୃତି ଆଡେଇଲେ

ନିଗିଡ଼ି ଯାଏ ଦୁଇ ଧାର ଲୁହ

ବୁଢ଼ୀ ଯେମିତି ପଛରୁ ଡାକ ପକାଏ

ଖାଇବା ବାଢିଲିଣି ହଇ ହେ ,ଆସ ।

ମନର ମଣିଷ ମନ କଥା ବୁଝେ

ଯେମିତି ବରଷା କୁ ବୁଝେ ଚାତକ

ନିଃସଙ୍ଗତା ଯେମିତି କାହା ଜୀବନେ ନ ଆସେ

ହେ ଠାକୁର,ଆଗିଲି ପିଛିଲି କରି ନିଅ ।

ଏକାକୀ ଜୀବନ ମରଣଠୁ ବଳି 

ଛୁଆ ନ ଥିଲେ ଆହୁରି ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦାୟ

ହସ ଖୁସିରେ ଘର ରହିଥାଉ ଭରି

ଆଉ କିଛି ଲୋଡା ନାହିଁ ମୋର ।

ମଣିଷ ଠୁ ପଶୁ , ଛୋଟରୁ ବଡ ସଭିଏଁ ଲୋଡ଼ନ୍ତି

ସାଥୀ ଟିଏ ଥାଉ ଜୀବନର

କାଲି ର କଥାରେ ଆଖି ରେ ଲୁହ ଆସେ

ଦେଖିବା ଲୋକର କେବଳ ହେବ ବିଶ୍ବାସ ।

କାଉଟିଏ ତଳେ ମରି ପଡିଥିଲା

ଆଉ ଗୋଟେ କାଉ ବିଜୁଳି ଖୁଣ୍ଟରୁ ରାବ ଦଉଥିଲା

ଆମେ କି ବୁଝିବା ତାଙ୍କ ର ଭାଷା

ତଥାପି ଲାଗୁଚି , ଖୁଣ୍ଟରୁ କାଉ 

ତଳ କାଉକୁ ନିଦରୁ ଉଠଉ ଥିଲା ।

କିଛି ସମୟ ପରେ ଦେଖିଲା ବେଳକୁ

ସେ ବି ତଳେ ପଡି ଛଟପଟ ହେଉଥିଲା

ମନ ତ କହୁଚି ସେ ସାଥୀ ବିନା ବଞ୍ଚି ପାରିବନି ଭାବି 

ବିଜୁଳି ଖୁଣ୍ଟରେ ଲଟକି ପଡ଼ିଲା ।