ମନ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ

ଉଚ୍ଚ ପରବାସେ    ନିଶ୍ଚିନ୍ତ କି ତୁମେ

ମେଘ ତ ବରଷେ ନାହିଁ

ଝୁଙ୍କିଗଲା ଯିଏ   ତା' ଦୁଃଖ ଦେଖିବ

କିପାଇଁ ତଳକୁ ଚାହିଁ ।

ଋତୁ ସାଥେ ମୋର ଖେଳ ସରେନାହିଁ

ଦିନ ଆଉ ରାତି ସରେ

ଇଚ୍ଛା ସବୁ ଭାଙ୍ଗି   ବ୍ୟୋମମଣ୍ଡଳରୁ

ଖସେ ମୋ' ମସ୍ତକ ପରେ ।

ପ୍ରାଣ ବଞ୍ଚାଇବା  ଆଶେ ପ୍ରାଣ ହାରେ

ଦିଶାନ୍ତର ରଣାଙ୍ଗନେ

ଋତୁର ପ୍ରକୋପ  ସାଥେ ଯୁଝି କ୍ଳେଶ

ଅନୁଭବେ ପ୍ରତିକ୍ଷଣେ ।

ମେଘର ସେପାରି ବର୍ଷା ନାହିଁ ଯେବେ

ବୁଝିବ କି ଥରକରେ

ଲୁହ ଅବା ଲହୁ    ଧାରେ ଭିଜି ଭିଜି

ମରୁଥାଏ ନରକରେ ।

ଫୁଲ ନଫୁଟିଲେ    ଥୁଣ୍ଟା ଏକ ଗଛ

କାହାକୁ କହିବ ଶୋକ

ମରିଛନ୍ତି ଏଠି     ମରିଯିବେ ପୁଣି

ମୋ' ଭଳି ଅନେକ ଲୋକ ।

ଫେରିଆସେ କେବେ  ଯୁଦ୍ଧମୁଖୁ ହାରି

ତ୍ରସ୍ତ ବିକଳାଙ୍ଗ ପ୍ରାୟ

ଉପଚାର ବିନା     ଯାତନାର ଏହି 

ବସ୍ତିରେ ମୁଁ ଅସହାୟ ।

ଇଛା ସହ ଯେବେ  ମନ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ

ଦମ୍ଭ କି ରହନ୍ତା ଆଉ

ପଳାତକ ଭଳି    ଶସ୍ତ୍ର ତ୍ୟାଗ କରି

କେମନ୍ତେ ସହନ୍ତି ଦାଉ !