ମମତାମୟୀ ମାଆ

ମାଆ ଡାକ ମୋର କେଡେ ସୁମଧୁର

   ମାଆ ପରି କିଏ ହେବ

ମାଆର ପଣତ , ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ନେତ

   ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ନିବାରିବ ।

ମମତାମୟୀ ସେ, କରୁଣାଭଣ୍ଡାର

    ସ୍ନେହଶିଳା ବସୁନ୍ଧରୀ 

ସର୍ବ ତୀର୍ଥ ତାର କୋଳରେ ରହିଛି

    କିଏ ହେବ ମାଆ ପରି ।

ମା ଡାକ ମଧୁର ଅମୃତ ସମାନ

   ଚାଲି ଯାଏ ଶୋଷ ଭୋକ

ମନରେ ଅପୂର୍ବ ଶକ୍ତି ଭରିଦିଏ

   ହୃଦରେ ଜାଗେ ପୁଲକ ।

ଅସହ୍ୟ ଗର୍ଭର ଯନ୍ତ୍ରଣା ସହି ସେ

    ପୃଥିବୀ କୁ ଦେଖାଇଲା

ଶିବ ଶିବା ପୁଜି, ଠାକୁରଙ୍କୁ ଡାକି

    ଆମକୁ ମଣିଷ କଲା ।

ସୁଖାଦ୍ୟ ପଦାର୍ଥ ନିଜେ ନ ଖା ଣ

ପିଲା ମାନଙ୍କୁ ଦିଅଇ

ଜ୍ୱର ହେଲେ ରାତ୍ରି ଉଜାଗର ହୋଇ

   ମୁଣ୍ଡ ଆଉଁସି କାନ୍ଦଇ ।

 ମୁହଁ ଦେଖି ମନ କଥା ବୁଝିଦିଏ

    କହଇ ମଧୁର କଥା

ଆଜି ଯାହା ଅଛି ଆମ ପରିଚୟ

   ତା ଅବଦାନ ରେ ଗୁନ୍ଥା ।

ହାତଧରି ଚାଲି ଶିଖାଏ ଆମକୁ

   ଦେହୁ ଝାଡ଼ିଦିଏ ଧୂଳି

ବିରକ୍ତ ହୂଏନା କେବେବି ରାଗେନା

   ସହେ ଅଳି ଅରଦଳୀ ।

ପୂତ ପଯୋଧରୁ ଅମୃତ ଦେଇ ସେ

   ବଞ୍ଚାଇଛି ଧରା ପୃଷ୍ଠେ

ତା ଚରଣ ଆମପାଇଁ ଅଟେ ସ୍ୱର୍ଗ

   ଭୁଲିବାନି କେବେହେଲେ ।

ତା ପାଦର ଧୂଳି ସୁଗନ୍ଧ ଚନ୍ଦନ

   ମହ ମହ ବାସୁଥାଏ

କଣ୍ଟା ଟିଏ ଫୁଟି ଗଲେ ଆମ ପାଦେ

   ମାଆ ନାମ ଆସି ଯାଏ ।

ଅବହେଳା କେବେ କରିବାନି ତାକୁ

   ତା ମନେ ଦେଵା ନି ଦୁଃଖ

ତାର ଆଶୀର୍ବାଦ, ତା ମୁହଁରେ ହସ

    ଆମର ସରଗ ସୁଖ ।

ଗଙ୍ଗାଠୁ ପବିତ୍ର ହୃଦୟ ତାହାର

   ଆକାଶ ଠାରୁ ନିର୍ମଳ

ସର୍ବସଂହା ମାଆ, ତ୍ୟାଗର ମୁରତି

   ଜଗତେ ଅଟେ ବିରଳ ।

ସବୁବେଳେ ଠାକୁରଙ୍କୁ ଡାକୁଥାଏ

    ଆମରି ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ

ମାଆ ପରି ଏହି ଦୁନିଆଁ ଭିତରେ

    ଆଉ କେହି ହେବେ ନାହିଁ ।

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ତୋର ପବିତ୍ର ଗର୍ଭରେ

   ଦେଉଥା ଲୋ ମୋତେ ସ୍ଥାନ

ତୋ ଅଭାବେ ମନ କରଇ କ୍ରନ୍ଦନ

   ରହିଗଲା ଶୂନ୍ୟ ସ୍ଥାନ ।