ମମତାକୁ ଦେଲି ବାଜି

ମୋ ଦେହ ନିଗିଡ଼ା ରକତ ମାଉଁସ

ସଙ୍କେତକୁ ଆପଣେଇ

ଦଶ ମାସ ଧନ ଗରଭେ ଧରିଛି

ପ୍ରଶ୍ୱାସର ପ୍ରାଣ ଦେଇ !

ମରଣଠୁ ବଳି ପ୍ରସବ ବେଦନା

ସହିବା କେତେ କଠିନ

ତୋ ଜନମ କାଳେ ଆତମ ତୃପ୍ତିରେ

ଭୁଲି ଯାଇଥିଲି ଧନ !

ଏପାଖେ ଜାବୁଡି ଧରିଥିଲା କେତେ

ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତା ଭିଡି

ସେପାଖେ କଂସର ଅସୁର ସ୍ଵଭାଵ

ଅନ୍ତରକୁ ଥିଲା ଫାଡ଼ି !

ତୋତେ ପାଇବାର ଖୁସି ଠାରୁ ପରା

ବଳିଯାଇଥିଲା ଦୁଃଖ

ଜନମ ଦାୟିନୀ ନିଜ ସନ୍ତାନଠୁ

ହୋଇକି ପାରେ ବିମୁଖ !

ମୋଠାରୁ ଦୁରେଇ,ଜୀବନକୁ ନେଇ,

ଖୁସିଥା ଧନ ସୁନ୍ଦର,

'ହାତୀଟିଏ ବନେ ଥିଲେ ସୁରକ୍ଷିତ

ବୋଲାଯାଏ ରାଜାଙ୍କର' !

ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତା ସାଉଁଟିକି ଧରି

ଛାତିକୁ କଲି ପଥର,

ପଣ କଲି ତୋତେ ଝୁରି ହେବିନାହିଁ

ଚାହେଁ ତୋ ସୁଖ ସଂସାର!

ମୋ ଅନ୍ତର କଥା ଆଉକେ ନ ଜାଣୁ

ତୁ ଜାଣୁ ଅନ୍ତରଯାମୀ

ତୋ ଅଂଶ ପ୍ରମାଣ ଦେଇମୋ ଗରଭେ

କଲୁ ମତେ ଚିର ଋଣୀ !

ପ୍ରାଣଠାରୁ ବଳି ପ୍ରାଣର ଟୁକୁଡା

କିଏକି ପାରଇ ତେଜି,

ଦେବକୀ ମାଆ ମୁଁ ଜଗତର ହିତେ

ମମତାକୁ ଦେଲି ବାଜି !