ମଲା ଜହ୍ନ

ବେଙ୍ଗ କହେ ବେଙ୍ଗୁଲି ଲୋ

ପୃଥ୍ବୀ କ୍ଷଣ କ୍ଷଣ କେ ଆନ,

ଆଜି ଯିଏ ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ର ଇନ୍ଦୁ

କାଲି ସିଏ ମଲା ଜହ୍ନ ।

ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ର ଇନ୍ଦୁ ଖେଳେ

ଗଗନ ର ଅଗଣାରେ,

ନାଚି ନାଚି ଖେଳୁଥାଏ

ଜାହ୍ନବୀ ର ଜଳଧାରେ ।

ସମୟର ଅନ୍ତରାଳେ

ଇନ୍ଦୁ ହୋଇ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ,

ଆକାଶରେ ତରାମେଲେ 

ଦିଶେ ଶୋଭାବନ ।

ଆଜି ସେ ଯେ 

ରାଜା ଅଟେ ନଭ ମଣ୍ଡଳର,

କାଲି ସ୍ବପ୍ନ ଭଙ୍ଗ ହେବ

ତାର ସୁନେଲି ରାଜ୍ୟର ।

ଦିନ ପରେ ଦିନ 

ଅଙ୍ଗ ଦିଶେ ତା ମଳିନ,

ତଥାପି ସେ ଜଗତକୁ 

ବାଣ୍ଟିଚାଲେ ତାର ଶୀତଳ କିରଣ ।

ବାଣ୍ଟି ବାଣ୍ଟି ସାରିଆସେ

ଜୀବନର କ୍ଷଣ,

ଅମା ଅନ୍ଧକାରେ ରୂପ ତାର

ହୁଏ ଯେ ବିଲୀନ ।

ଜଗତକୁ ଦେଇଥାଏ 

ବାର୍ତ୍ତା ମହିୟାନ,

ଏ ଜୀବନ କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ

ମାୟା ରଜ୍ଜୁର ବନ୍ଧନ ।

ଜଗତକୁ ଭଲପାଇ 

ନିଜକୁ କର ସମର୍ପଣ,

ସଭିଙ୍କ ଜୀବନେ ଫେରିବ

ପୁଣି ସେଇ ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ର ଜହ୍ନ ।