ମିଳନ

ଦୂର ଦିଗବଳୟ ଧାରେ

ଦେଖ ପ୍ରିୟା ଥରେ

ଭୂମି ସହ ଆକାଶର 

ଏ କି ସ୍ଵର୍ଗୀୟ ମିଳନ ,

ପ୍ରେମିକ ପଣରେ

ଚୁମି ଯାଏ ଆକାଶ 

ଧରଣୀ ଅଧରେ,

ଲାଜେ ଲାଜେ ,

ମୁଣ୍ଡ ଗୁଞ୍ଜେ ଧରା

ଆକାଶ ବକ୍ଷରେ ,

ପୋଖରୀରେ ଦେଖ

ନୀଳ କୁମୁଦିନୀ ,

ସୁଧାଂଶୁର ସୁଧା ପାନେ

ବିତାଏ ରଜନୀ ,

ଜହ୍ନ ସାଥେ କଇଁର ଏ ,

ମିଳନ ବେଳାରେ

ମଧୁ ଝରାଏ ଜୋଝନା,

ମନ ଆନନ୍ଦରେ,

ପଦ୍ମିନୀ ଫୁଟି ଚାହିଁଛି 

ସରୋବର ମଧ୍ୟେ ,

ଆସିବେ ବୋଲି ଭାସ୍କର

ମିଳନର ଲଗ୍ନେ ,

ଅଂଶୁ କରେ ଦିଶିବ ସେ

କେତେ ଝିଲିମିଲି 

ମିଳନ ଆଶାରେ ଦେଖ 

ହସେ, ପାଖୁଡ଼ା ତା' ଖୋଲି,

ଆନମନା ସେ ତ, ଚଞ୍ଚଳା ତଟିନୀ

କେତେ ଯେ ବ୍ୟାକୁଳ,

ମିଶିଯିବାକୁ ସାଗରରେ , 

ଅବାରିତ ଗତିଶୀଳା ,

ମାନେନା କିଛି ବି ବନ୍ଧନ 

ଲକ୍ଷ ତା'ର ସେହି ଯେ, 

ନୀଳ ସାଗର ବଦନ ,,

ଆତ୍ମା ଯେହ୍ନେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ସର୍ବଦା

ମାୟାଜାଲ କାଟି ,

ନିଜ ଅସ୍ତିତ୍ଵ ହଜାଇ ,

ମିଶିବାକୁ ପରମାତ୍ମା ଚରଣରେ,,

ଅପୂର୍ବ ମିଳନ ଏହି

ଗଢିଛନ୍ତି ବିଶ୍ଵ ନିୟନ୍ତା ଈଶ୍ଵର

ମିଳନ ମଧୁ ଚିତ୍ରର 

ସେ ଯେ ନିଜେ ଚିତ୍ରକର ,