ମିଛୁଆ ମଣିଷ କାହାର ନୁହଁନ୍ତି

ଛୁଆ ଦିନୁ ହୃଦୟରେ ଅଛି ଇଛା

ମୋର 

ହେବି ସୁଯୋଗ୍ୟ ସନ୍ତାନ ଭାରତ

ମାତାର ।

ସର୍ବ ମଣିଷ ସୁଖ କାମନା, ବିଶ୍ଵ

ମାତୃକାର

ଏ ତତ୍ତ୍ଵକୁ ଧରିଛି, ଯାହା ମୂଖ୍ୟ, ହିନ୍ଦୁ

ଧର୍ମର ।

ଦିନ ରାତି ପରି ସୁଖ ଦୁଃଖ ମଣିଷ

ଜୀବନ

ସୁନ୍ଦର ସମାଜ ହୁଏ, ଥିଲେ ସରଳ

ମଣିଷ ପଣ ।

କିଛି ମଣିଷ ପ୍ରକୃତି, ଆଶ୍ରୟ ନିଅନ୍ତି

ମିଥ୍ୟାର,

ସୁମଧୁର ରୂପ କାନ୍ତିରେ ହୁଅନ୍ତି

ଓସ୍ତାଦ ଅଭିନୟର ।

ମଧୁର ବଚନ, ଡ୍ରାମାଵାଜୀ ସୁନ୍ଦର

ସ୍ୱଭାବରେ, 

ଜାଣି ପାରିବନି କୁଆଡେ ତାଙ୍କର

ଗତି ହୁଏରେ ।

ସେ ଲୋକ ମିଛ କଥାରେ ପ୍ରଲୋଭିତ

କରେ 

ଧର୍ମ ନାମେ ଖାଲି ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଭାବ

ସେ କି ଚିନ୍ତିବ ସଂସାରେ ।

ମିଛୁଆ ମଣିଷ କାହାର ନୁହଁନ୍ତି,

ଅନ୍ୟକୁ ଠକନ୍ତି,

ନିରୀହ ମଣିଷ ସବୁ ଠକାମୀର

ଶିକାର ହୁଅନ୍ତି ।

ଦିଵ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ସୃଷ୍ଟ, ଧର୍ମ ନିରପେକ୍ଷତା,

ମୂଖ୍ୟ ଚିନ୍ତାଧାରା,

ସମ୍ବିଧାନର ମୂଖବନ୍ଧରେ ସ୍ଥାପିତ ଏକ

ମୈ‌‌।ଳିକ ଧାରା ।

ସେହି ଚନ୍ଦନ ଚର୍ଚ୍ଚିତ ଗୁରୁ ଗମ୍ଭୀରର

ଭାଷା,

ମିଛୁଆ ମଣିଷ ଯୋଗୁଁ, ଆଜି ଯାଇଛି

ହଜି ସମାଜେ, ସେ ଆସ୍ଥା ଓ ଭରସା ।

ଏହା ନିଶ୍ଚିତ, ଜୀବନ ଯାହାର ଵିଶ୍ଵ

ସେଵା ଲାଗି,

ସେ ଅମୃତର ବାଣୀ ହାସଲ ପାଇଁ

ସୁପ୍ତ ପ୍ରାଣ ଉଠିବ ଦିନେ ଜାଗି ।

ଟଙ୍କା ପଇସା କେଇଟା ପାଇଁ ତୁ ଜନ

ଗଣ ଠାରୁ ଦୂରେଇ ଗଲୁ,

ପୁଂଜିପତି ପାଇଁ ମୋ ଦେଶର ଜଳ,

ଜମି, ଜଙ୍ଗଲ ବିକି ଦେଲୁ ।

ପେଟର ଭୋକ, ମନର ଦୁଃଖ, ଠକ

ଯିଏ, ଜାଣି କି ପାରିବ

ନୟନଭରା ଲୁହ ଥିବା ଶ୍ରମଜୀବୀ

ଜନ ଜାଗି ନିଶ୍ଚିତ ନୂଆ ଦୁନିଆ ଆଣିବ ।