ମିଛ ଚେହେରା

ମିଛର ବସ୍ତି ରେ ଘର ମୋର,,

ସତ ର କୁଡିଆ ଅନତି ଦୂର ।

ସମସ୍ତ ଙ୍କ ମୁଖେ ମିଛ ର ମୁଖା,,

ସରଳ, ସତ୍ୟ, ନିଷ୍ଠାରେ ଚେହେରା ଢ଼ଙ୍କା ।

ମୁଖା ତଳେ ମିଛର କଳା ବାଦଲ,,

ଢାଙ୍କି ହୋଇ ରହିଥାଏ ମନେ ସମସ୍ତଙ୍କର ।

ଅଦ୍ଭୁତ ଏ ଦୁନିଆ ଦୁନିଆର ରୀତି,,

ସ୍ଵାର୍ଥ ଅହଂକାର ମନେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଭର୍ତ୍ତି ।

କଥା ତ କହନ୍ତି ମଧୁର ମଧୁର,,

ଛଳନା ର ଶବ୍ଦେ ସଜ୍ଜିତ ସୁନ୍ଦର ।

ମିଛର ବସ୍ତି ରେ ଘର ମୋର,,

ସତ ର କୁଡିଆ ଅନତି ଦୂର ।

ବିଶ୍ଵାସୀ ସାଜନ୍ତି ବିଶ୍ଵାସୀ ହୁଅନ୍ତି,,

ବିଶ୍ଵାସ ରେ ବିଷ ଦେଇକି ଯାଆନ୍ତି ।

ସବୁ ବେଳେ କି ରାତି ରହିଥାଏ,,

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଆଲୋକ ରେ ଦୂରେ ଯାଇଥାଏ ।

ସେ ମିଛ ର ପରଦା ସ୍ଵଳ୍ପ ଦିନ,,

ଚିରି ଚିରି ଯାଏ ରହେନା ଚିହ୍ନ ।

ମଣିଷ ଚିହ୍ନିବା ଏଠି ଅନେକ କଷ୍ଟ,,

ଏହି ମଣିଷ ହିଁ ମଣିଷ ର କରେ ଅନିଷ୍ଠ ।

ଛାଇ ପଛର ଚେହେରା କଳା ଅନ୍ଧକାର,,

ଦୁରେଇ ରହିବା ହିଁ ଅଟେ ଶ୍ରେୟସ୍କର ।

ମିଛର ବସ୍ତି ରେ ଘର ମୋର,,

ସତ ର କୁଡିଆ ଅନତି ଦୂର ।