ମିଛ ଅଭିନୟ

ମଣିଷ ଜନମ ପାଇଛେ,ସିଏତ କେତେ ପୁଣ୍ୟର ଫଳ,

ଧର୍ମକୁ ଆଦରି କର୍ମ କରିଗଲେ ଭେଟ ନହୁଅଇ କାଳ |

କାଳପୁରୁଷ ସିଏ ବଡ଼ ନିଦାରୁଣ ସଦା ସବୁ ଦେଖୁଥାଏ ,

ସମୟକୁ ଦେଖି ମାଡ଼ିବସେ ସିଏ ପରା ବେଳ ଊଂଡୁଥାଏ |

ଆସିଚେ ସଭିଏଁ ଦୁନିଆ ରଙ୍ଗମଞ୍ଚରେ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ,

ସେହି ଅଭିନୟ ପୂର୍ବ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ କରିଛନ୍ତି ଜଗତ ଗୋସାଇଁ |

ସତ୍ୟକୁ ସଙ୍ଗେ ନେଇ ସେଥିପାଇଁ କର୍ମ କରିବାକୁ ହୁଏ ,

ନାହିଁତ ପଥ ହୁଡ଼ିଗଲେ ଅଯଥାରେ କାଳ ଟାଣି ନିଏ |

ଅଧର୍ମର ସଙ୍ଗେ ରହି କ୍ଷଣିକ ସୁଖରେ ଗଲେ ଭାସି ,

ଦୁଃଖ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଘଣ୍ଟି ହୁଏ ମଣିଷ ବସି ବସି |

ନିଜ ଅଭିନୟ ଭୁଲିଯାଏ ସିଏ ତାର ଜୀବନ ନାଟକରେ ,

ନୂଆ ନୂଆ ଯେତେ ଭାବି ଯୋଡି ପଡଇ ଚିନ୍ତାରେ |

ମିଛ ଅଭିନୟ କରି ସିଏ ଭାବେ ସଭିଙ୍କୁ ମୋହିବ,

କିନ୍ତୁ ଜାଣେନାହିଁ ସିଏ ଏହା ସବୁ କାଳ ଦେଖୁଥିବ |

ଯେତେ ମିଛ ଅଭିନୟ କରିଲେ ତାହା ହୁଏନାହିଁ ଶେଷ ,

ଯୋଡିବାକୁ ହୁଏ ଆହୁରି ମିଛକୁ ହୋଇ ମାୟାର ବଶ |

ସଂସାର ଭିତରେ ରହି ସଭିଙ୍କୁ ବାନ୍ଧି ରଖିବାକୁ ହୁଏ ,

କିନ୍ତୁ ମିଛ ଅଭିନୟ ବେଳେ ବେଳେ ତାକୁ ଭାଙ୍ଗିଦିଏ |

କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ଏଠି ମିଛ ଅଭିନୟ କରି ଢୋଂଗ କରଇ,

ଧାରା ପଡିଗଲେ ସଭିଙ୍କୁ କନ୍ଦାଏ ଦୁଃଖ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେଇ |

କେବେ କେବେ ପୁଣି ଭଲପାଇବାର ମିଛ ଅଭିନୟ କରେ,

ଯାହା ପରେ ପୁଣି ଫାଟ ସୃଷ୍ଟି କରେ ହୃଦୟରେ |

ଧନ ସମ୍ପଦର ମୋହରେ ପଡି କରେ ମିଛ ଅଭିନୟ,

ମରି ମରି ବଞ୍ଚେ ସିଏ ମନରେ ଭରି ଭୟ |

ଯେବେ ଏହି ମିଛ ଅଭିନୟରେ ଅହଙ୍କାରର ମୁଖା ପିନ୍ଧେ ,

ବିନାଶର ସବୁ ବୋଝକୁ ବୋହି ଚାଲେ ନେଇ କନ୍ଧେ |

ମିଥ୍ୟା ଆଡମ୍ବର ଦେଖାଏ ସିଏ ମିଛ ଅଭିନୟ କରି ,

ରହିଥାଏ ସଦା ଦୁନିଆରେ ଖାଲି ସିଏ ସତ୍ୟକୁ ଡରି |

ବୁଝେ ନାହିଁ ସିଏ ଏହି ମିଛ ଅଭିନୟର ଅର୍ଥ ,

ମାୟାଜାଲେ ଛନ୍ଦି ହୋଇ ତାର ଜୀବନକୁ କରେ ବ୍ୟର୍ଥ |

ଯେବେ ଏହି ମିଛ ଅଭିନୟ କରି ସିଏ ଥକିଯାଏ ,

ବେଳ ଉଣ୍ଡାଳି କାଳପୁରୁଷ ତାକୁ ଆସି ପୁଣି ଟାଣିନିଏ |