ମହାନ ହୁଏନି କେହି

ନୀଳ ଆକାଶର   ସୁନାପକ୍ଷୀ ମୁହିଁ

    ଉଡିବା ଯାଇଛି ଭୁଲି

ବଣ ଫୁଲ ଫଳ   ସପନ ହୋଇଛି

    ଜୀବନ ଜୀଉଁଛି ଖାଲି ।

ସ୍ନେହ ବନ୍ଧନଠୁ    ଦୂରରେ ଆଜି ମୁଁ

     ପାଉନି ଆପଣା ସୁଖ

ବ୍ୟାଧର କବଳେ   କବଳିତ ହୋଇ

     ଲୋଭୁଛି କେବଳ ଦୁଃଖ ।

ଡେଣା ଝାଡ଼ି ମୁହିଁ   ଉଡୁଥିଲି ସତେ

     ଖୁସିରେ ବିଭୋର ହୋଇ

ମିଠା ଫଳ ଖାଇ    ଗାଉଥିଲି ଗୀତ

     ଦୁଃଖର ନ ଥିଲା ଛାଇ ।

ବଣ ଶୁଆଶାରୀ     ଗହନ ବନରେ

      ଗାଆନ୍ତି ଖୁସିରେ ସେହି

ସୁନା ପର ଝାଡ଼ି     ଉଡ଼ି ବୁଲୁଥିଲି

      ତାଙ୍କରି ସାଥିରେ ମୁହିଁ ।

ସୁନା ପଞ୍ଜୁରୀରେ     ବିତୁଛି ଜୀବନ

       ଅମାପ ଭୋଗରେ ମୋର

ତଥାପି ଜୀବନେ     ପ୍ରକୃତ ଖୁସିଠୁ

       ହୋଇଛି ଆଜି ମୁଁ ଦୂର ।

ଆପଣା ସ୍ବାଧୀନେ     ଯେଉଁ ସୁଖ ଥାଏ

       କେଉଁଠି ନଥାଏ ସେହି

ଛେନାଛତୁ ଆଣି       ଢାଳି ଦେଇ ଗଲେ

       ମହାନ ହୁଏନି କେହି ।