ମହା ମିଳନର ସ୍ଥଳ

ସାଗର ବୁକୁରେ ନୀଳ ଢେଉ ନିତି

ମଥା ପିଟେ କୂଳ ଛୁଇଁ

କହନ୍ତି ଯାହାକୁ ଅତି ସରାଗରେ

ପ୍ରିୟତମା ବେଳାଭୂଇଁ l

ନିତି ପ୍ରତି କେତେ ସୁଉଚ୍ଚ ତରଙ୍ଗ

ସଶବ୍ଦରେ ଆସେ ମାଡ଼ି

କୂଳ ଲଙ୍ଘି ତା'ର ପ୍ରୀତିର ପରଶେ

ଚିହ୍ନ ଯାଏ ଦର୍ପେ ଛାଡ଼ି l

କେବେ ସାମୁଦ୍ରିକ ଜୀବବି ଢେଉରେ

ମୃତ ଅବା ଜୀବନ୍ତରେ

ଚାଲି ଆସିଥାନ୍ତି ବେଳାଭୂଇଁ ପରେ

କ୍ଷିପ୍ରତାର ତାଡ଼ନାରେ l

ନୀଳ ନିର୍ଜନରେ ନିମ୍ନଗା ହରଷେ

ସାଗର ବୁକୁରେ ମିଶି

ସାର୍ଥକତା ଲଭେ ସଂସାରେ ସରିତ

ବିମୁଗ୍ଧ ପରାଣେ ହସି l

ବେଳାଭୂଇଁ ସେଠି ନିରବେ ଚାହିଁଛି

ମୂକ ସାକ୍ଷୀଟିଏ ହୋଇ

ବକ୍ଷରେ ତା' ନିତି କେତେ ପଦ ଚିହ୍ନ

ହଜିଛି ମଳୟ ଛୁଇଁ l

ନିତି ପ୍ରତି କେତେ ଦର୍ଶକ ଆସନ୍ତି

ସ୍ବର୍ଗୀୟ ସୁଷମା ଦେଖି

କିଛିବି ସହାସ୍ୟେ ମହୋଦଧି ସ୍ନାନ

କରନ୍ତି ସାହସ ରଖି l

କେବେ ସାଗରର ଶାନ୍ତ ପଣିଆ

ହୃଦୟକୁ ନିଏ ଟାଣି

କେବେପୁଣି ତାର ମହାରୁଦ୍ର ରୂପ

ବିଶ୍ୱାସକୁ ଦିଏ ହାଣି l

ବିପଣୀ ମାଳାରେ ଝଲସୁଛି ଆଜି

ମହୋଦଧି ବେଳାଭୂଇଁ 

ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗର ଚାରୁ ଚିତ୍ରପଟ 

ହୃଦୟକୁ ଯାଏ ଛୁଇଁ l

ଖାଦ୍ୟ ପାନୀୟର ମଜା ନେଇ କିଛି

ଓଟ, ଗଧ ପରେ ବସି

ସାର୍ଥକ କରନ୍ତି ବେଳାଭୂମି ତ୍ୟାଗ

ସନ୍ତର୍ପଣେ ମିଳିମିଶି l

ସାଙ୍ଗସାଥୀ ମେଳେ ଆସନ୍ତି ଅନେକ

ସାଗର ସୁଷମା ଦେଖି

ଅଥଳ ଜଳରେ ଦୂର ଦିଗ୍ ବଳୟ 

ନୟନରେ ଯାଏ ଲାଖି l

ବେଳାଭୂମି ବିନା ସାଗର ଅଧୁରା

ମହାମିଳନର ସ୍ଥଳ

କେବେ ରୋମାଞ୍ଚିତ କେବେ ବା ବ୍ୟଥିତ

ମହାଶୂନ୍ୟ ତା'ର କୋଳ l

କେବେବି ଜୀବନେ ହୃଦୟ ବେଳାରେ

ଖୁସି ଆଣେ ଏ ସୁଷମା

କେବେ ବିଛେଦର ସାଉଁଟା ସ୍ମୃତିରେ

ବିଦାରିତ ହୁଏ ଆତ୍ମା l