ମଧ୍ୟମ ପଥ

ପାହାଚେ ପାହାଚେ କରି 

ଅହରହ ଟାଣି ହୋଇ ଚାଲିଛି 

ତଳକୁ କି ଉପରକୁ ଜାଣିବା ଟା ମୁସ୍କିଲ୍ ।

ଜୀବନ ପାହାଚରେ ଚଢ଼ିବା ଖସିବା

ଉଭୟ ବଡ଼ କାଠିକର ପାଠ 

ପୁଣି ଏକ ମାତ୍ର ଶେଷ ଗନ୍ତବ୍ୟ ।

କିଏ ବା କାହାକୁ ଅଟକାଇ ପାରିବ ?

ସମସ୍ତେ ଯାଉଛନ୍ତି ତୁ ବି ମାଡ଼ି ଚାଲ୍ ।

ତୋ ଅକ୍ତିଆରରେ କିଛି ତ ନାହିଁ 

ଯଦି କେବେ ଆସି ବି ଯାଏ

ତୁ କ'ଣ ଏ ସ୍ରୋତକୁ 

ନିଜ ମନ ମୁତାବକ ମୁହାଁଇ ନେଇ 

ନୂଆ ଉଦେଶ୍ୟଟିଏ ଦେଇ ପାରିବୁ ?

ଦଳିତ ନିଷ୍ପେସିତଙ୍କ ମୁକ୍ତିଦାତା ସାଜିବୁ 

ନା ଏକଛତ୍ରବାଦୀ ସମ୍ରାଟ ହେବୁ ? 

କେଉଁ ସ୍ୱପ୍ନକୁ ତୁ ଆଗ 

ଆଉ କାହାକୁ ପଛେ ପୂରଣ କରିବୁ ? 

ଯୌବନରେ ଦେଖିଥିବା ସ୍ୱପ୍ନ ସବୁର 

ନା ଟିକିଏ ବି ଚମକ ଅଛି ନା ଆକର୍ଷଣ  

ଆଉ ନୂଆ ସ୍ୱପ୍ନଟିଏ ଦେଖିବାକୁ 

ଶକ୍ତି କି ଆଗ୍ରହ ବି ନାହିଁ ।

ଏ ଲାଭଖୋର ମନ 

ଲାଭ ପାଉଥିବା ଯାଏଁ 

ଭଲଲୋକିର ମୁଖା ପିନ୍ଧିଥିବ 

ଥରେ ପାନରୁ ଚୂନ ଖସିଗଲେ 

ମୁଖା ତଳେ ଢ଼ୋଳାଉ ଥିବା 

ସେ କୃର ଆଉ କୁତ୍ସିତ ରୂପଟି 

ଚେଇଁ ଉଠିବାକୁ କ୍ଷଣେ ବି ସମୟ ନେବନି । 

ମିଛର ଆଉ ପ୍ଲାଷ୍ଟିକର ଚାହିଦା ସର୍ବତ୍ର

ଏହି ମିଛର ସାହାରା ନେଇ 

ତୁ ବି ପାରୁ ଯାଏଁ ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥକୁ 

ଚିରସ୍ଥାୟୀ କରିବାର ବୃଥା ପ୍ରୟାସ କରିଚାଲ୍ 

ଆଉ ବହି ଚାଲ୍ ଅବିରତ ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ।

 

ନ ହେଲେ ପଡ଼ିରହ ଲଙ୍ଗଳା ଆକାଶକୁ ଚାହିଁ 

ବୈଶାଖର ଶୁଷ୍କ ତୃଷାର୍ତ୍ତ ପୋଖରୀ କୂଳେ

ଅଖୋଜା ଅଲୋଡ଼ା ଉତ୍ତପ୍ତ ପଥରଟିଏ ପରି ,

ଦିଅଁ ନଥିବା ପରିତ୍ୟକ୍ତ ଭଙ୍ଗା ମନ୍ଦିରଟିଏ ଭଳି

କିମ୍ବା ଗାଁ ମଶାଣିର କିଆବୁଦା ମୂଳେ 

ଆଣ୍ଠେଇ ପଡ଼ିଥିବା ଫଟା ମାଲହାଣ୍ଡିଟିଏ ଯେମିତି ।

ପାରୁଛି ଯଦି ଏ ଭିଡ଼ରେ ଭିଡ଼ ହୋଇ ମିଶି ଯା 

ନହେଲେ ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ ବିଦ୍ରୋହୀଟିଏ ହୋଇ 

ନିଃସଙ୍ଗ ବହିଷ୍କୃତ ଜୀବନକୁ ଆଦିରି ନେ

ଏହା ଛଡ଼ା ମଧ୍ଯମ ପଥଟିଏ ବି ଅଛି ,

ଅନ୍ଧ ମୁକ ଆଉ ବଧୀର ହୋଇ ବଞ୍ଚିବା ।