ମାୟା ସଂସାର

ପରମାତ୍ମା ସହ ଜନନୀ ଜଠରେ

   ଖେଳୁଥିଲି ନାନା ଖେଳ

ସମୟ ଚକ୍ର ର ଘୂର୍ଣ୍ଣନ ଫଳରେ

   ତୁଟିଗଲା ସେହି ମେଳ ।

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଦଶ ମାସ ଦଶ ଦିନ

   ହୋଇ ଗଲା ଏକ ଦିନ

ସବୁ ସମ୍ପର୍କ କୁ ତୁଟାଇ ଈଶ୍ୱର

   ହେଲେ ମୋ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଲୀନ ।

ଲୀନ ହେବା ଯୋଗୁଁ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ମୁଁହି

   ବିକଳେ ଡାକିଲି ତାଙ୍କୁ

ସବୁ ସମ୍ପର୍କ କୁ କ୍ଷଣକେ ତୁଟାଇ 

   ମତେ ସମର୍ପିଲେ ମା ଙ୍କୁ ।

ସେହି ଜନ୍ମ ଦିନୁ କେତେ ଜନ୍ମ ଦିନ

   ଆସି ଯେ ଗଲାଣି ଚାଲି

ପ୍ରତି ଜନ୍ମ ଦିନେ ତାଙ୍କୁ ଯେ ପାଇବା

   ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଯାଏ ଭୁଲି ।

ସମୟ କ୍ରମରେ ବୟସ ବଢିଲା

   ମୋହ ହେଲା ଏଠି ସୃଷ୍ଟି

ମୋହ ମାୟା ଠାରେ ଲୀନ ହୋଇମଧ୍ୟ

   ଥମୁନି ନୟନୁ ବୃଷ୍ଟି ।

ଜନନୀ ଜଠ ରେ ମୋହ ଏକମାତ୍ର

   ଖେଳିବା ଈଶ୍ୱର ସହ

ଏହି ସଂସାରେତ ଅସଂଖ୍ୟ ସମ୍ପର୍କ

   ତେଣୁ ଅସମାପ୍ତି ମୋହ ।

ବାଲ୍ୟକାଳେ ଏଠି ପିତାମାତା ମୋହ

   ଯୌବନେ ହୃଦୟ ରାଣୀ

ବୟସ ଗଡିଲେ ବିବାହ କରିଣ

   ସନ୍ତାନ ଖୋଜେ ଏ ପ୍ରାଣୀ ।

ଜୀବନ ଆକାଶେ ପଶ୍ଚିମ ସୂରୁଜ

   ଯେବେ ଦେଖାଯାଏ ଏଠି

ସେହି ସମୟରେ ପୁତ୍ର ମୋହ ଘାଣ୍ଟେ

   ହେଲେ ମିଳିଥାଏ ଲାଠି ।

ଯେଉଁ ପୁତ୍ର ପାଇଁ ସୁନାର ସଂସାର

   ବାପା ରକ୍ତମାଂସେ ତୋଳା

ସେହି ପୁତ୍ର ଏଠି ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ସମୟେ

   ତଡେ କରି ଠେଲାପେଲା ।

ଘରୁ ତଡା ଖାଇ ସ୍ମରଣ ଯେ ହୁଏ

   ଏହିତ ମାୟା ସଂସାର

ପରମାତ୍ମା ଙ୍କୁଯେ ଛାଡି ଏ ସଂସାରେ

   ନାହିଁ ତ କିଏ ନିଜର

      ନାହିଁ ତ କିଏ ନିଜର ।।