ମାୟା ସଂସାର

ମୋହ ମାୟା ଭରା ଅଟେ ଏହି ସଂସାର ଆମର, 

ସବୁତ ଲାଗନ୍ତି ନିଜର, କିନ୍ତୁ କେହି ନୁହେଁ କାହାର |

ବହୁ ପୂଣ୍ୟର ଫଳ ରୂପେ ଜନମିଲେ ମଣିଷ ହୋଇ, 

ଆସିଚେ ସଭିଏଁ ଏଠାରେ, ନିଜ ନିଜ କର୍ମକୁ ନେଇ |

ଏହି ସଂସାରରେ ସବୁ ମିଥ୍ୟା ମୋହରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଛି, 

ଜନ୍ମ ସତ୍ୟ, ମୃତ୍ୟୁ ସତ୍ୟ, ତାହା ସଭିଙ୍କୁ ଜଣାଅଛି |

ତଥାପି ପଡି ସେଇ ମୋହ ମାୟାର ମିଥ୍ୟା ବନ୍ଧନରେ, 

ଛାଟିପିଟି ହୁଏ ମଣିଷ, ବଡ଼ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ |

ଭାବେ ସବୁ କିଛି କରିଛି ସିଏ ସଭିଙ୍କ ପାଇଁ, 

କିନ୍ତୁ କାହାର ଏବେ, ତା ପାଇଁ କିଛି ସମୟ ନାହିଁ |

ଭାବୁଛି ସଭିଙ୍କୁ ସିଏ, ହୋଇଛନ୍ତି ସବୁ ଏବେ ସ୍ୱାର୍ଥପର, 

କିଛି ମୂଲ୍ୟ ନାହିଁ ଏବେ ତାର ସବୁ କର୍ତ୍ତବ୍ୟର |

ଖାଲି ଚାଲିଛି ଏବେ ସବୁ ହିସାବ, ଦେବା ନେବାର, 

କିଏ ଠିକ ?କିଏ ଭୁଲ? ଆଉ କିଏ କାହାର ?

ସେହି ସବୁ ବ୍ୟବହାର ଅଟେ ଅଂଶ, ଗର୍ବ ଅହଙ୍କାରର, 

ଭାଙ୍ଗେ ସିଏ ସବୁ ସମ୍ପର୍କ, ଏହି ସୁନାର ସଂସାରର |

ସତ୍ୟ ଧର୍ମ ନ୍ୟାୟ ସବୁ ଲାଗେ ବଡ଼ ପିତା, 

ଅନ୍ୟାୟ ଅଧର୍ମର ଜାଲରେ ପଡି ପୁଣି କରେ ଚିନ୍ତା |

ଭୁଲିଯାଏ ଅସଲ ମର୍ମ, ତାର ଏହି ମଣିଷ ଜନ୍ମର, 

କର୍ମ, ସତ୍ୟ ସବୁ ଅଟେ, ଅଂଶ ଜୀବନ ଯାତ୍ରାର |

ମାୟା ସଂସାରର ମିଠା ମିଠା ମଧୁ ସବୁ ପାନ କରି, 

ମତୁଆଲା ହୋଇ ଚାଲେ, ମନରେ ବଡ଼ ଆଶା ଧରି |

ବୁଝି ପାରେ ନାହିଁ ସିଏ, ମାୟା ସଂସାରର ସବୁ ଖେଳ, 

ଭାବେ ସବୁ ତାର, ପୂର୍ବ ଜନ୍ମର ଅମୃତ ଫଳ |

ଯେତେବେଳେ ସିଏ ଦେଖେ, ମାୟା ସଂସାରର ନଗ୍ନ ରୁପକୁ, 

ଅଧୈର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ, ଦୋଷ ଦିଏ ଖାଲି ନିଜ କପାଳକୁ |

ଭୁଲିଯାଏ କପାଳର ସବୁ କିଛି ନିଜକୁ ଲେଖିବାକୁ ହୁଏ, 

ମାୟା ସଂସାର କିନ୍ତୁ, ତାକୁ ପଥ ଭ୍ରଷ୍ଟ କରାଏ |

ନିରାଶ ହୋଇ ଶେଷେ, ମନ ମାରି ସିଏ ବସିଯାଏ, 

ମାୟା ସଂସାର ତାକୁ ଦେଖି, ତେବେ ଖୁସି ହୁଏ |

ଯେବେ ଚେତନା ଜାଗ୍ରତ ହୁଏ, ତ୍ୟାଗଇ ସିଏ ମୋହକୁ, 

ବୁଝିପାରେ ସିଏ, ମାୟା ସଂସାରର ସବୁ ମିଥ୍ୟା ଖେଳକୁ |