ମାଁ

ମାଁ ସୃଷ୍ଟିମୟୀ ମାଁ ଜଗଦ୍ଧାତ୍ରୀ

               ଜନ୍ମଦାତ୍ରୀ ମାଁ ହିଁ ଶକ୍ତି ସ୍ୱରୂପା

ମାଁ ହସିଲେ ଜଗତ ହସଇ

                ବୃଷ୍ଟଇ ଅସରନ୍ତି ତାର କୃପା ।

 ରକ୍ତସବୁ କ୍ଷୀର କରି ସନ୍ତାନକୁ ଦିଏ

            ନିଜେ ଭୋଗି ଜୀର୍ଣ୍ଣ କାୟାର ଯାତନା 

ସନ୍ତାନ ହସ ପାଇଁ ଭୁଲଇ ସେ ପୁଣି

             ଗର୍ଭ ଦୁଃଖ ସଙ୍ଗେ ପ୍ରସବ ବେଦନା ।

ନିଜେ କାନ୍ଦି ସେ ସନ୍ତାନେ ହସାଏ

                ସନ୍ତାନ ସୁଖ ଏକା ତାର କାମ୍ୟ

ମୂର୍ଖ ସନ୍ତାନ ପ୍ରତାରିତେ ସୁଦ୍ଧା

              ସେ ଗୁଣୀ ପୁତ୍ରେ କରେ ସାମ୍ୟ ।

ନିରପେକ୍ଷ ତା ସ୍ନେହ ମମତା

                 ସେ ସର୍ବ°ସହା ଧରିତ୍ରୀ ମାତା

ଆଶୀର୍ବାଦ ଦିଏ ଅଭିଶାପେ ନି

               ଯଦି ଓ ପୁତ୍ର ହୁଅଇ ଟି ଦୁଷ୍ଟା ।

ଦାନଵ ହୋଇ ପାରେ ସନ୍ତାନ

             ମାତ୍ର ମାତା ନହୁଏ କେବେ ଦାନବୀ

ସଦା ଚିନ୍ତେ ସେ ସନ୍ତାନ କଲ୍ୟାଣ

           ଅମ୍ଲାନ ତା ପ୍ରେମ ବାତ୍ସଲ୍ୟର ଦେବୀ ।

ଯେତେ ସେବା କଲେ ନିଅଣ୍ଟ ଅଟଇ

           ସନ୍ତାନ ସୁଝି ପାରିବନି କେବେ ତା ଋଣ

ପୁର୍ନଜନ୍ମ ନେଲେ ସୁଦ୍ଧା ନପାରିବ ସେବୀ

                     ମହିୟସୀ ମାତା ସେଇ ସନ୍ତାନର ପ୍ରାଣ ।

କବି ନ ବର୍ଣ୍ଣିପାରେ ମାତା ଯଶ ଗୁଣ ଗାନ

            ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟା ସେହି ସ୍ନେହମୟୀ ଧାତ୍ରୀ

ଗଣେଶ ସୁଦ୍ଧା ଅକ୍ଷମ ରଚିବାରେ କାବ୍ୟ

           ଯଦି ଚଳାନ୍ତି ଲେଖନୀକୁ ଦିବାରାତ୍ରୀ ।

ଈଶ୍ୱର ସୁଦ୍ଧା ତାର ସମକକ୍ଷ ନୁହଁ               

           ବିଶ୍ୱ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଗାଏ ଯାର ଅମୀୟ ଗାଥା

ଅନନ୍ତ କୋଟି ଦଣ୍ଡବତ କରେ ତା ପୟରେ               

         ସସାଷ୍ଟାଙ୍ଗ ମୋର ନୁଆଁଇଣ ଏହି ମଥା।