ମାଗିଖିଆ ଆମର ହେଲାଣି ରୋଗ

ନଥାଉ ଆମର ଧନ, ଥିଲା ମନ ଆମର

ସରଳ ଓ ଉଚ୍ଚମନା

ଆମେ ଓଡିଆ, ସ୍ୱାଭିମାନ ଆମର ବଡ 

ପରିଚୟ ଥିଲା ସିନା ।

ଝଲସି ଉଠୁଛି ଆଖିରେ ମୋର ପୂର୍ବ 

ପୁରୁଷଙ୍କ ଅମର କୀର୍ତ୍ତି

ନାଚିଯାଏ ମନ ମଧ୍ୟରେ ଆମ ପରମ୍ପରା 

ଆମର ସଂସ୍କୃତି ।

ଧିରେ ଧିରେ ହୁଏ ଅବକ୍ଷୟ ମଣିଷର 

ମଣିଷ ପ୍ରତି ପ୍ରୀତି

ପାଉନେ ଆଉ ନିସ୍ଵାର୍ଥ ସ୍ନେହର ନିଷ୍କାମ 

ଶ୍ରଦ୍ଧା ଓ ଭକ୍ତି ।

କାହିଁ ଗଲା ଆମର କୀରତି, ମାଗିଖିଆ 

ଆମର ହେଲାଣି ରୋଗ

ମାଗଣା ପାଇବା ପାଇଁ କରାହୁଏ କେତେ 

ଆଜି ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଉପଯୋଗ।

ବନ୍ଧୁଟିଏ ଜାଣି ପାରୁଥିଲା ବନ୍ଧୁର ବ୍ୟାକୁଳତା 

ଓ ମନର କଥା

ବନ୍ଧୁ ହେବା ପାଇଁ ଲାଗିଛି ଲମ୍ବା ଧାଡି ନଭାଳି 

କେବେବି ତାର ବ୍ୟଥା ।

ମାଗିଖିଆ ମନୋବୃତ୍ତିରେ ସଂସ୍କୃତିର ଅବକ୍ଷୟତା 

ବହି ନେଡିଗୁଡ କହୁଣିରେ

ଉଠରେ, ମୋର ବୀର ଜାତି ପୂର୍ବପୁରୁଷଙ୍କ 

କୀର୍ତ୍ତି ଫେରାଇ ଆଣିବାରେ ।