ମାଆ

ଯିଏ ଚିହ୍ନି ପାରେ

ହୃଦୟ ତନ୍ତ୍ରୀକୁ

ପଢିନିଏ  ଆଖିଭାଷା

ଦୁଃଖ ଅବା ଲୁହ

ସୁଖ ଅବା  ସ୍ନେହ

କ୍ଷୁଧା ହେଉ ଅବା ତୃଷା ।

ଉଦାସୀ ମନକୁ

ଅନୁଭବୀ  ପାରେ

ଛୁଇଁ ପାରେ ହୃଦୟ କୁ

ଭିଜାମନ  ତଳେ

ଯନ୍ତ୍ରଣାର ବ୍ୟଥା

ପଢିଆସେ  ସବୁ ତାକୁ ।

ଭାରି ହୋଇଗଲେ

ମନ କି ହୃଦୟ

ଆଖିରେ ନାଚେ ତା ମୁଁହ

ମିଠା ହସ ତାର

କୋଟି ଦୁଃଖ ହରେ

ଝରାଇ ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମୋହ ।

ତା ପଣତ  ତଳେ

ଅପୂର୍ଵ  ପ୍ରଶାନ୍ତି

ଅବସାଦ ଯାଏ ହରି

ସାରା ଦୁନିଆଟା

ଲାଗେ ସାତପର

କେହି ନୁହେଁ ମାଆ ପରି ।

ଖାଇ ନଥିଲେ ସେ

ଚାହିଁ ବସିଥାଏ

ଅପଲକେ ସାରାଦିନ

ତା ହାତ  ପରସା

ଅମୃତ ମଣୋହି

ଝୁରେ ମନ ରାତିଦିନ ।

ତା ଦେହର  ବାସ୍ନା

କୁସୁମଠୁ  ବଳି

ପାଟିତୃପ୍ତ ହୁଏ ମନ

ଆଉଁସି ଦେଲେ ସେ

ହଜିଯାଏ  କ୍ଲାନ୍ତି

ସାଉଟେ ଲକ୍ଷେ ସପନ ।

ଭାରି ଆପଣାର

ତା ଚୁଡ଼ି  ଶବଦ

ସଂଗୀତର  ମିଠା ସୂର

ତୋଳଇ ରାଗିଣୀ

ନିଶବ୍ଦ  ପ୍ରହରେ

ଝୁରି ହୁଏ ମନ ମୋର ।