ମାଆ

ଦଶମାସ ଦଶ ଦିନ ଗରଭରେ ଧରି

ଦିଏ ସେ ଆମକୁ ଜନମ

ସ୍ନେହ ମମତାର ଅଭାବ ନ ଥାଏ

ବୁଝିଥାଏ ସବୁ ମରମ ।

ଜନମିବା ଠାରୁ ମରିବାର ଯାଏଁ

ପାଉଥାଏ ସିଏ ଭଲ

ବାନ୍ଧି ରଖିଥାଏ ପ୍ରେମ ବନ୍ଧନରେ

ଦେଇକି ପାରିବ ତା ମୂଲ ।

ସୁଖରେ ଦୁଃଖରେ ସବୁବେଳେ ଥାଏ

ସହିଯାଏ ଯେତେ କଷ୍ଟ

ଦୀପଟିଏ ହୋଇ ନିଜେ ଜଳି ଜଳି

ଚାଲିବା ଶିଖାଏ ବାଟ ।

କାରିଗର ସାଜି ଗଢି ସେ ତୋଳଇ

ଆମକୁ କେତେ ଯତନେ

ଉଣା କରେ ନାହିଁ କେବେ ତା ମମତା

ଭାଳୁଥାଏ ରାତି ଦିନେ ।

ଦେଖେ ନାହିଁ କେବେ କ୍ଷତି ଅବା ଲାଭ

ଛୋଟରୁ ସେ ବଡ଼ କରଇ

ସ୍ନେହ ମମତା ଓ କ୍ଷମାର ସାଗରେ

ନିତି ସେ ଦିଏ ଗାଧୋଇ ।

ଆକାଶ ଠାରୁ ବିଶାଳ ହୃଦୟ ତାର

ସାଗରଠୁ ଗଭୀର ଭାବନା

ମାଆ ପରା ସେଇ ସାକ୍ଷାତ ଈଶ୍ୱରୀ

ନଥାଏ ତାଠି କେବେ ଛଳନା ।।

(ପୁରୁଣା କବିତା ମୋ ଡାଏରିରୁ)