ମାଆ ପାଇଁ କେଇପଦ

ମାଆ ନୁହେଁ ଖାଲି ଶବଦ ଟିଏ ଲୋ

ଶବଦେ ଭରା ଅମୃତ

ରାଗ ରାଗିଣୀ ର ଅପୂର୍ବ ମୂର୍ଚ୍ଛନା

ସେ ଶବ୍ଦରେ ସମାହିତ ।

ମାଆର ଜୀବନ ସମର୍ପିତ ସଦା

ସ୍ନେହ ମମତାର ଧାରାଟିଏ

ତ୍ୟାଗ ମନ୍ତ୍ର ସଦା ଗୁଞ୍ଜରିତ ହୁଏ

ତାର ଜୀବନ ବେଦୀରେ ।

ତା ଛିଣ୍ଡା ପଣତେ ଅଶେଷ ଭରସା 

ସଦା ପୁରି ରହିଥାଏ

ସେ ପଣତ ସଦା ପତିତପାବନ

ଭାବନା ଯେ ଭରୁ ଥାଏ ।

ତା ଭାବ ଭାବନା ପତରେ ପତରେ

ସନ୍ତାନର ସ୍ୱପ୍ନ ଲେଖା

ସେଇ ସପନର ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ପାଇଁ

ଭୁଲିଯାଏ ନିଜ କଥା ।

ମାଆ କୋଳ ଅଟେ ଅପୂର୍ବ ଦୋଳନା

ମନେ ଭରେ ମାଦକତା

ତା ପଣତ ଯେବେ ଧୂଳି ଝାଡିଦିଏ

ମନେ ଭରେ ପବିତ୍ରତା ।

ହସ ଆଢୁଆଳେ ଲୁଚି ରହି ଥାଏ

କେତେ ଯେ ଅକୁହା କଥା

ଦୁଃଖକୁ ଲୁଚାଇ ସୁଖ ବାଣ୍ଟୁଥାଏ

ସେ ଅଟେ ପ୍ରୀତି କବିତା ।

ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳେ ଭୁଲେନି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ 

ଜୀବନ ତା ସମର୍ପିତ

ପରିବାର ତାର ଅପୂର୍ବ ମନ୍ଦିର

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ତାର ମୁଖ୍ୟ ସ୍ରୋତ ।

ତ୍ୟାଗର ମୂର୍ତ୍ତି ଟେ ଧୈର୍ଯ୍ୟର ଶକ୍ତି ଟେ

ମମତାର ରାଗିଣୀ ଟେ

ପ୍ରେମର ଗୀତିଟେ ପ୍ରୀତିର ସ୍ତୁତି ଟେ

ଅବ୍ୟକ୍ତ ଅନୁଭବ ଟେ ।

ମାଆ ଅଟେ ପରା ସୃଷ୍ଟିର ଧାରାରେ

ଅମୃତ ସୃଜନୀଟିଏ

ଇଶ୍ଵର ସୃଷ୍ଟିର ସର୍ବୋତ୍କୃଷ୍ଟ ସୃଷ୍ଟି 

ସୃଷ୍ଟିକୁ ସମୃଦ୍ଧ କରେ ।

ଅସୀମ ତା ତ୍ୟାଗ ସ୍ନେହଭରା ଡାକ

ମନେ ପୁଲକ ଜଗାଏ

ଅମୋଘ ଔଷଧି ତା ପରଶେ ଭରା

ସବୁ ବ୍ୟଥା ହରି ନିଏ ।

ମାଆ ହାତରନ୍ଧା ଶାଗ ପଖାଳ ଯେ

ତୃପ୍ତିର ମହକେ ଭରା

ମାଆର ସେ ଛିଣ୍ଡା ପଣତ ଉହାଡ଼େ

ଶାନ୍ତିର ମହଲ ଗଢ଼ା ।

ମାଆ ରଚି ଦିଏ ମାଟିର ବୈକୁଣ୍ଠ

ଦରଭଙ୍ଗା ଚାଳ ଘରେ

ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳେ ଝାଇଁ ଖରା ବେଳେ

ଚନ୍ଦନ ପ୍ରଲେପ ଦିଏ ।

ମାଆ ତୁଳନା ମୁଁ କା' ସଙ୍ଗେ କରିବି

ସେ ଅଟେ ଅତୁଳନୀୟ

ବିଭାମୟୀ ସିଏ ଆଭାମୟୀ ସିଏ

ସିଏ ଅଟେ ବନ୍ଦନୀୟ ।

ମାଆ ପରି କେହି ଦୁନିଆରେ ନାହିଁ

ମୂର୍ତ୍ତିମନ୍ତ ଦେବୀ ଟିଏ

ତା ପଦରେ ସଦା କରଇ ନମନ

ଅନୁପମ ରାଗିଣୀ ଟେ ।