ମାଆ ଓ ମମତା

ଜୀବନ ଧାରଣେ ପ୍ରୟୋଜନ ହୁଏ

ଅନ୍ୟର ଯେ ସହଯୋଗ

ବିଦ୍ୱାନ୍ ବୁଝଇ ଏହାର ମହତ୍ଵ

ମୁର୍ଖ ଯେ ବୁଝେ ସଂଭୋଗ ।

ପିତା ଚିନ୍ତାଧାରା ସନ୍ତାନ ପାଳନେ

କରି ଥାଏ ଶ୍ରମ ଦାନ

ମମତାମୟୀ ସେ ସ୍ନେହଶିଳା ମାତା

ସନ୍ତାନର ବୁଝେ ମନ ।

ତସ୍କରର ବୁଦ୍ଧି ସୀମିତ ହୁଅଇ

ମାତା ଜ୍ଞାନ ସୀମା ହୀନ

ମୁଢ କି ବୁଝିବେ ପୁତ୍ର ପୁତ୍ରୀ ପାଇଁ

ମାତା ତ୍ୟାଗ ବଳିଦାନ ।

ଘଡ଼ିଏ ନଦେଖି ଜନନୀ ପରାଣ

ହେଉ ଥାଏ ବିଚଳିତ

ସତେ ଚଉଦିଗ ଅନ୍ଧକାର ଭାସି

ଅଶ୍ରୁ ଜଳରେ ପ୍ଳାବିତ ।

ସ୍ବଳ୍ପ ଆହାରରେ ଜୀବନ ବଞ୍ଚାଇ

ଭୁଞ୍ଜାଏ ସନ୍ତାନେ ଅନ୍ନ

ହେଉ ସେହି ପଙ୍ଗୁ କିବା ଜୀବ ଜନ୍ତୁ

ନଥାଏ ମନରେ ଭିନ୍ନ ।

ମଙ୍ଗଳ ମନାସି ଓଷା ବ୍ରତ କରେ

ପ୍ରଭୁ ନାମ ଧରି ଚିତ୍ତେ

କୁଳର ଚିରାଗ ଦୀର୍ଘାୟୁ ହେଉ ମୋ

ସାହା ହୁଅ ଦିବା ରାତେ ।

ମାତାର ଭାବନା କିବା ସେବା ଦାନ

ପରିଶୋଧ କଷ୍ଟକର

ସର୍ବଦା ପୂଜିଲେ ମାତାଙ୍କ ଚରଣ

ନର୍କରୁ ହୋଇବା ପାର ।

ଧରଣୀ ପରିକା ସହନଶୀଳତା

ଫୁଲଠୁ କୋମଳ ମନ

ସହସ୍ର ପ୍ରଣାମ ଜଣାଏ ମାତାଙ୍କୁ

ପ୍ରାପ୍ତ ହେଉ ଛାୟା ଦାନ ।