ମା'ର ମମତା

ଜନମ ବେଦିରୁ ଛାତିରେ ଲଗାଇ

କରିଲ ପ୍ରଥମ ଆଲିଙ୍ଗନ

କେଇଟୋପା ଲୁହ ଆପେ ଝରିଥିଲା

ଦେଇଥିଲ କପାଳେ ଚୁମ୍ବନ ।

ଛାତିରେ ଲଗେଇ ପଣତ ଘୋଡେ଼ଇ

ଦେଲ ପ୍ରେମର ପ୍ରଥମ ସ୍ପର୍ଶ

ବୁକୁ ଚିରି ମୋତେ ଅମୃତର ଧାରା

ଚଖେଇଲ ଓଠେ ଭରି ହସ ।

ହାତଧରି ମୋର ଚାଲିବା ଶିଖେଇ

କରିଲ ସାନରୁ ବଡ଼

ସମାଜ ଭିତରେ ବଞ୍ଚିବାର କଳା

ମୋ ହାତେ ଅଜାଡ଼ି ଦେଲ ।

ସବୁ ଦୁଷ୍ଟାମି ମୋର ଘୋଡେ଼ଇ ନେଇ

ସହିଲ କେତେ ଅପବାଦ

ଆଖିର ଲୁହକୁ ଓଠ ତଳେ ଚାପି

କରିନାହଁ କେବେ ବାଦ ।

ବିପଦ ବେଳାରେ ସାହସ ଦେଇଛ

ରହିଛ ମୋର ପାଖେ ପାଖେ

ଲଢ଼ିବା ଶିଖେଇ ଦେଇଛ ସଂସାରେ

ସହିବାର ଦୁଃଖେ ସୁଖେ ।

ଅଜଣା ରୋଗରେ ପୀଡିତ ହୁଅନ୍ତେ

କେତେ ପୂଜା ପାଠ କରିଛ

କରୁଣାର ହାତ ମୁଣ୍ଡରେ ଆଉଁସି

ନୂଆଁ ଜୀବନ ଟେ ଦେଇଛ ।

ଏତିକି ମାଗୁଣି ଚରଣ କମଳେ

ହେ ସ୍ନେହମୟୀ ମୂର୍ତ୍ତି ଜୀବନ୍ତ

ସବୁ ଜନମରେ ତୁମରି କୋଳରେ

ଜନ୍ମ ଲଭି ହୁଏ ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ।