ମା' ପରି କେହି ନାହିଁ

ସ୍ନେହମୟୀ ମୋର ଜନନୀ ଅଟଇ

ବିନା ସ୍ଵାର୍ଥେ ବଞ୍ଚି ଥାଇ

ସନ୍ତାନ ପାଇଁକି ଝୁରେ ନିରନ୍ତର

ମହୀରେ ତା ଭଳି ନାହିଁ ।

ଆତ୍ମ ବଡିମାକୁ ତୁଛ ମଣି ଥାଏ

ସେ ପରା ଜନ୍ମ ଦାତ୍ରୀ

ସନ୍ତାନ ଖୁସିରେ ତା ଖୁସି ନିହିତ

ଭାବେ ସେ ଅମୂଲ୍ୟ ମୋତି ।

ସହି କେ ପାରିବ ନିତି ଦିନ ବୋହି

ଏତେ ବଡ଼ ଗର୍ଭ ଭାର 

ଏକା ମା ବୁହେ ସନ୍ତାନ ପାଇଁକି

ମନେ ରଖି ପୁଷ୍ପ ହାର ।

ପାଷାଣ ଫଟାଇ ଲୋତକ ଝରାଇ

ସନ୍ତାନକୁ କରେ ସୃଷ୍ଟି

ଦେଖେ ସେ ମେଦିନୀ ସବୁଜ ବନାନୀ

ମାତୃ ନେତ୍ରେ ଭରି ଦୃଷ୍ଟି ।

ଜୀବନ ପୃଷ୍ଠାକୁ ହାତରେ ଧରାଏ

କରିବାକୁ ଉଜ୍ଜଳିତ

ଅଧା ପେଟେ ତାର ହସ ଫୁଟୁ ଥାଏ

ସନ୍ତାନେ ଭୁଞ୍ଜାଏ ଭାତ ।

ମା'ର ମନକୁ ମାପିବା ପାଇଁକି

ମାପକାଠି ହଜି ଯାଏ

ମମତାମୟୀ ସେ କଲ୍ୟାଣ ଦାୟିନୀ

ତା ପରି କିଏ ସେ ହୁଏ ।

କୋଳକୁ ଯେବେ ସେ ଆଉଜାଇ ନିଏ

ସ୍ବର୍ଗ ଭଳି ମିଳେ ସୁଖ

ଏପରି ସେନେହ ମିଳେ ନାହିଁ କାହିଁ

ଯେଉଁଠି ଲିଭିଛି ଦୁଃଖ ।