ଲୁହ

ତୁମେ ଗର୍ଭିଣୀ ମେଘ ପରି

ଝରିପଡ଼ ଦୁଃଖ ଓ ସୁଖରେ

ଦୋଲୁକାଇ ଦିଅ ଦଶଦିଶ।

ଆଖିରେ ସାଇତି ହୋଇ ରୁହ କାହିଁକି?

କ'ଣ ଦରକାର ଥାଏ ଦୁଃଖ ଓ ସୁଖରେ ଝରିବା

କେହି ବି ବାଦ ପଡ଼ନ୍ତି ନାହିଁ

ଏ ସଂସାର ହାଟରେ

ଉଦ୍ଭିଦ ହେଉ କି ପ୍ରାଣୀ?

ଆକାଶରୁ ଅସରାଏ ବର୍ଷାରେ

ଅଥବା କଳାହାଣ୍ଡିଆ ମେଘ କି 

ବଜ୍ରର ପ୍ରହାରେ 

ଝରିପଡ଼ ଅବିରତ ଥପଥପ୍।

ସୁଖ ଓ ଦୁଃଖରେ ଆସୁଥାଅ ବୋଲି ତ

ସଭିଏଁ ଡାକନ୍ତି 

ଯେବେ ନିହାତି ଦରକାର ମଣନ୍ତି 

ଅତିରେ କି ଇତିରେ

ହସରେ ଆଉ ପୁଣି ଦୁଃଖରେ।

ସତରେ ! 

ତୁମେ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଦାନ 

ମହାପୂଣ୍ଯ କରିଥାଅ ବୋଲି କି

ଝରିପଡ଼ ଦରଦର,ଝରଝର

ଆଉ ତୁମ ନିର୍ଗମନରେ ବି 

ଏ ଦେହ ରଥଟା

ହାଲୁକା ହୁଏ,ସ୍ବଚ୍ଛ ହୁଏ ଓ ପବିତ୍ର ବି ହୁଏ

ଯେମିତି ଏକବାର 

ଶାନ୍ତି ହିଁ ଶାନ୍ତି।

ଆତଯାତ ପାଇଁ ଧନ୍ଯବାଦ

ଆଉ କୋଟିଏ ପ୍ରଣାମ ବି 

ବର୍ଷିଦିଅ ତ ଚୁମକେ। 

ହେ ଲୁହ !

ହାଲୁକା ହେଉ ଜୀବନ ଯୌବନ

ପୂରି ଉଠୁ ଦେହ,ମନ ଓ ପ୍ରାଣ

ରଥ ପରି ଗଡି଼ଗଡି଼ ଯାଉଥିବା ଲହୁ ଲୁହାଣରେ 

ଅଥବା ଆକ୍ତାମାକ୍ତା ହେଉଥିବା ସ୍ବର୍ଗୀୟ ପ୍ରେମରେ ପ୍ରେମରେ।